Roman S. Ingarden

Polski fizyk matematyczny, profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Syn filozofa Romana Witolda Ingardena.
W roku 1938 podjął studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza, jego wykładowcami matematyki byli tam m.in. Juliusz Paweł Schauder, Stefan Banach i Hugo Steinhaus, a fizyki Stanisław Loria i Wojciech Rubinowicz. Po wybuchu II wojny światowej kontynuował studia na Uniwersytecie Lwowskim, którego nazwa została zmieniona na Iwana Franki, a potem na tajnym polskim uniwersytecie we Lwowie. Po wysiedleniu ze Lwowa znalazł się w Krakowie, gdzie został zatrudniony jako asystent w Katedrze Fizyki organizowanej Politechniki Śląskiej. Równocześnie kontynuował studia na Uniwersytecie Jagiellońskim (jego wykładowcami byli wówczas m.in. Jan Weyssenhoff oraz Konstanty Zakrzewski). Magisterium uzyskał w 1946 roku pod opieką Wojciecha Rubinowicza. Pracę naukową rozpoczął w 1945 roku na Politechnice Śląskiej w Krakowie, ale w tym samym roku przeniósł się do Wrocławia, gdzie podjął pracę asystenta w Katedrze Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1949 roku uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Warszawskim, jego rozprawa nosiła tytuł "O idealnym odwzorowaniu przestrzeni w mikroskopie elektronowym", a promotorem był Wojciech Rubinowicz. W 1954 roku otrzymał stanowisko profesora nadzwyczajnego, a 1964 tytuł profesora zwyczajnego nauk fizycznych. W 1960 roku złożył rozprawę habilitacyjną, ale nie została ona przyjęta przez Centralną Komisję Kwalifikacyjną ze względu na wcześniejszą nominację profesorską. Od 1954 roku pracował również w Instytucie Fizyki PAN, gdzie zorganizował Zakład Niskich Temperatur we Wrocławiu (potem włączony w strukturę Instytutu Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych im. Włodzimierza Trzebiatowskiego PAN). W latach 1966-1991 był profesorem na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 1969-1986 był dyrektorem Instytutu Fizyki UMK, kierował Katedrą Termodynamiki i Teorii Promieniowania (1966-1969),Katedrą Fizyki Teoretycznej (1969-1986) i Katedrą Fizyki Statystycznej (1986-1991).
Był twórcą czasopism Reports on Mathematical Physics (1970) i Open Systems and Information Dynamics (1992),które znajdują się na liście filadelfijskiej.
Oprócz zajęć z fizyki od lat 70. prowadził lektorat z języka japońskiego na UMK. W 1991 przeszedł na emeryturę. W 1992 roku na Wydziale Filologicznym UMK została powołana (m.in. dzięki jego staraniom) Pracownia Języka i Kultury Japońskiej, w jej ramach prowadził wykłady z japonistyki. W 1996 r. został doktorem honoris causa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.
Specjalizował się w optyce i termodynamice statystycznej. Był autorem licznych prac naukowych z zakresu fizyki matematycznej, kilkunastu podręczników i skryptów z fizyki teoretycznej i matematyki, a także książek o charakterze filozoficzno-historycznym. Był znawcą współczesności, historii, kultury i języka japońskiego. Był doktorem honoris causa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Jego syn, architekt Krzysztof Ingarden pełni funkcje konsula honorowego Japonii w Krakowie.
Został odznaczony Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 10-lecia Polski Ludowej, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i odznaką Zasłużony Nauczyciel PRL. W 1994 roku cesarz Akihito odznaczył go Orderem Świętego Skarbu – Złotymi Promieniami ze Wstęgą.