Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Gdy po powrocie z obozu w maju 1945 roku opowiadałam najbliższym o swoich przeżyciach,widziałam na ich twarzach niedowierzanie. W głowach normalnych ludzi nie mogły się poprostu pomieścić okropności,jakie przeszłam w gestapo,więzieniu, łagrze... W swych wspomnieniach nie byłam w stanie oddać okrucieństwa obozu. Nie potrafię tego opisać ,to trzeba przeżyć. Starałam się spojrzeć na życie obozowe raczej od strony jego beznadziejnej szarzyzny, rozpaczliwej niemocy ludzkiej i dręczącej szarpaniny. 1499dni- 52 długie ciężkie miesiące trwała moja okupacyjna droga ,z której pomimo wyroków śmierci wróciłam..." Do tych książek nie pisze się recenzji,czyta się je z myślą ,jak dobrze że to przeminęło,że tego już nie ma i nie będzie. Aby napewno? Nigdy nie powinno się mieć w tym przypadku stu procentowej pewności! Okrucieństwo, przesłuchania w których oprawcy prześcigali się w udoskonalaniu efektów przesłuchań ,ciągle zagrożenie życia ,psychiczne próby "złamania" ,doświadczenia i eksperymenty,zapach palonych ciał,to wszystko się skończyło ale w pamięci Szyrkowej nikt i nic nie potrafił tego wymazać, z naszej również nie powinno!