Giordano Bruno

I oto, nieustraszony podnoszę się, by skrzydłami Przecinać niezmierną przestrzeń, lecz nie w pogoni za sławą Szturmuję kręgi zaklęte ustanow...

I oto, nieustraszony podnoszę się, by skrzydłami Przecinać niezmierną przestrzeń, lecz nie w pogoni za sławą Szturmuję kręgi zaklęte ustanowione przez przesąd, Który ma moc rzeczywistą, choć się na fałszu zasadza, Przez co się sami trzymamy w swym urojonym więzieniu, Jakby stalowy mur jakiś wszystko naprawdę otaczał. Myśl moja bardziej szlachetna, bo owe mgły rozpędziła, przegnała na cztery wiatry Olimp, co innych tak ścieśnia, Wzlatując wysoko, skąd nikną w oddali jego zarysy, Gdzie wokół jedynie łatwo dające się przeszyć powietrze. I gdy bezpiecznie przebywam tak drogę, wzniósłszy się zgodnie Ze swoim wrodzonym dążeniem na odpowiednią wysokość, Osiągam ten stan szczęśliwy, że staję się sobie Wodzem, Prawem i Światłem, i Wieszczem, Ojcem i Twórcą, i Drogą. Znad tego świata wzlatuję ku innym świetlistym światom I przestwór powietrzny obiegam to z tej, to z innej znów strony, Coraz za swymi plecami dalej pozostawiając Tłum gapiów zastygły w podziwie nad takim niezwykłym cudem. "O niezmierzonym wszechświecie i niezliczonych światach”, 1591r.