Najnowsze artykuły
- ArtykułySpecjalnie dla pisarzy ta księgarnia otwiera się już o 5 rano. Dobry pomysł?Anna Sierant59
- ArtykułyKeith Richards, „Życie”: wyznanie człowieka, który niczego sobie nie odmawiałLukasz Kaminski2
- ArtykułySzczepan Twardoch pisze do prezydenta. Olga Tokarczuk wśród sygnatariuszyKonrad Wrzesiński26
- ArtykułySkandynawski kryminał trzyma się solidnie. Michael Katz Krefeld o „Wykolejonym”Ewa Cieślik2
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Ewa Wołkanowska
2
7,1/10
Pisze książki: reportaż
Ewa Wołkanowska-Kołodziej - polska dziennikarka i autorka książek.
Urodziła się w Wilnie.
Studiowała w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej na Uniwersytecie Warszawskim oraz w Polskiej Szkole Reportażu.
Pracuje jako dziennikarka specjalizująca się w tematyce społecznej. Publikowała m.in. w "Gazecie Wyborczej", "Piśmie. Magazynie opinii" i "Reportagen".
W 2020 roku "za rzetelność dziennikarską i warsztat pisarski, za znajdowanie pomijanych obrazów życia" została nagrodzona statuetką Twórcy Szczególnie Wrażliwego.
W 2019 roku za tekst o polskich onkolożkach "Niewidzialne" dostała Kryształowe Pióro. Za reportaż "Przywiązuję mamę do łóżka i wychodzę" – 1 nagrodę Festiwalu Twórczości Wrażliwej. Za cykl reportaży o ubóstwie i wykluczeniu społecznym (w tym "To co, nie żal umierać?" i “Głuche dzieci: Polsko, usłysz nas”) – nagrodę im. prof. Elżbiety Tarkowskiej.
Rok wcześniej za tekst "Więźniowie czwartego piętra" zdobyła wyróżnienie w ogólnoświatowym konkursie reporterskim True Story Award, główną nagrodę Festiwalu Twórczości Wrażliwej, oraz nagrodę im. prof. Elżbiety Tarkowskiej.
Nominowana do European Press Prize (2019),oraz do najważniejszych polskich nagród prasowych: Pióra Nadziei Amnesty International (2018),nagrody Radia Zet im. Andrzeja Woyciechowskiego (2018),Grand Press (2017, 2015, 2014, 2013),nagrody Newsweeka im. Teresy Torańskiej (2015, 2014, 2013).
Dwukrotna finalistka konkursu o Stypendium dla Młodych Reporterów im. Ryszarda Kapuścińskiego "Herodot".
Autorka książki "Wilno. Rodzinna historia smaków" (Agora 2016),przetłumaczonej także na język litewski (Terra Publica 2017). Redaktorka zbioru wywiadów "Nie było czasu na koniec świata. Rozmowy z matkami niepełnosprawnych dzieci" (Bardziej Kochani 2019).
Mieszka w Warszawie i w Wilnie. Lubi język litewski.http://ewawolkanowska.pl/
Urodziła się w Wilnie.
Studiowała w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej na Uniwersytecie Warszawskim oraz w Polskiej Szkole Reportażu.
Pracuje jako dziennikarka specjalizująca się w tematyce społecznej. Publikowała m.in. w "Gazecie Wyborczej", "Piśmie. Magazynie opinii" i "Reportagen".
W 2020 roku "za rzetelność dziennikarską i warsztat pisarski, za znajdowanie pomijanych obrazów życia" została nagrodzona statuetką Twórcy Szczególnie Wrażliwego.
W 2019 roku za tekst o polskich onkolożkach "Niewidzialne" dostała Kryształowe Pióro. Za reportaż "Przywiązuję mamę do łóżka i wychodzę" – 1 nagrodę Festiwalu Twórczości Wrażliwej. Za cykl reportaży o ubóstwie i wykluczeniu społecznym (w tym "To co, nie żal umierać?" i “Głuche dzieci: Polsko, usłysz nas”) – nagrodę im. prof. Elżbiety Tarkowskiej.
Rok wcześniej za tekst "Więźniowie czwartego piętra" zdobyła wyróżnienie w ogólnoświatowym konkursie reporterskim True Story Award, główną nagrodę Festiwalu Twórczości Wrażliwej, oraz nagrodę im. prof. Elżbiety Tarkowskiej.
Nominowana do European Press Prize (2019),oraz do najważniejszych polskich nagród prasowych: Pióra Nadziei Amnesty International (2018),nagrody Radia Zet im. Andrzeja Woyciechowskiego (2018),Grand Press (2017, 2015, 2014, 2013),nagrody Newsweeka im. Teresy Torańskiej (2015, 2014, 2013).
Dwukrotna finalistka konkursu o Stypendium dla Młodych Reporterów im. Ryszarda Kapuścińskiego "Herodot".
Autorka książki "Wilno. Rodzinna historia smaków" (Agora 2016),przetłumaczonej także na język litewski (Terra Publica 2017). Redaktorka zbioru wywiadów "Nie było czasu na koniec świata. Rozmowy z matkami niepełnosprawnych dzieci" (Bardziej Kochani 2019).
Mieszka w Warszawie i w Wilnie. Lubi język litewski.http://ewawolkanowska.pl/
7,1/10średnia ocena książek autora
361 przeczytało książki autora
492 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
Każdy zrobił, co trzeba Bożena Aksamit
7,0
Reportaż. Ten dobry, po którym kilka nocy z rzędu nie mogłam zasnąć i chciałam się wyprowadzać z Polski. Mocny (z małymi wyjątkami, które są też o tyle wyjątkowe, że pokazują pozytywy, co z reportażach się nie zdarza zbyt często!). Zbudowany z kilku opowieści na różne tematy - zastraszanie, "amisze" i ich życie, przemoc w rodzinie, niepełnosprawności. Polska przedstawiona taka, jaką jest - zachłanna i fałszywa, ale jednak z wieloma przejawami piękna i dobroci.
Polecam!
Odwaga jest kobietą Marta Szarejko
7,1
Ciekawe historie z życia kobiet ale też rodzin, w których kobieta jest ważną jej częścią. Trudne lub wręcz ekstremalne przypadki, które warto znać. Bo może komuś w potrzebie dodadzą otuchy lub zainspirują. Nie wiedziałam np., że
" warunkiem przyjęcia do hospicjum, jest podpisanie oświadczenia, że w razie zagrożenia życia nie będę Lalki reanimowała, żeby uniknąć tak zwanej uporczywej terapii."
Totalna egzotyka, bo trzeba być bardzo zdesperowaną, żeby wyjść za mąż - związać się w ciemno np. z Pakistańczykiem (nie ma to nic wspólnego z rasizmem)
" Asia tłumaczy, czym jest egzotyka jej codziennego życia. Takie ciekawostki jak : ze je się rękoma siedząc na podłodze, że z okazji Dnia Miłości do Proroka wierni wyznawcy podpalili osiem kin, że w Karaczi jest pomnik Pięści, ale także szkoła imienia Płatka Róży, że panuje moda na wielbłądzie mleko, że kawa z jajkiem na miękko uchodzi za wzmacniający posiłek, a w teleturnieju można wygrać dziecko. "
Zwykłe pospolite społeczne kołtuństwo - nieustająca dulszczyzna w historii związku jednopłciowego
" gdyby poszła po rozum do głowy, to najpierw wyszłaby za mąż, urodziła dziecko, a kochankę miała na boku. Wtedy byłoby jej tu łatwiej, widzimisię przecież każdy może mieć "
Jesteśmy narodem katolickim i w imię tego gardzimy innością.
" Trochę dziwi się, kiedy nagle ją całuję,ale trwamy chwilę w tym mikro szczęściu, gdy przechodzący obok starszy pan nagle przystaje i spluwa w naszym kierunku z takim obrzydzeniem na twarzy. Nie da się opowiedzieć, co czuje człowiek, kiedy drugi człowiek na niego pluje. "
- Nie wiem, po co się tu sprowadziły, wszystkich tylko gorszą. Moja mama powiedziała, że współczuje jej mamie : mieć takie dziecko ! "
- Proszę nie brać tego do siebie, ale czy zastanawiała się pani, jaki wpływ na młodzież w naszym miasteczku ma pani związek z kobietą ?
- Im wszystko, co nowe, wydaje się najwspanialsze na świecie. A jeśli dziewczynki zaczną się na pani wzorować ? I nie będą chciały zakładać rodzin ?
- Rodzina rzecz święta. Proszę o tym pamiętać. Że też pani nie żal poświęcać rodziny dla......... "
Nie wiem czy Ja miałabym tyle odwagi żeby mieszkać w takim miejscu.
W opowiadaniu o utracie wzroku, ważne jest dać szansę i możliwość rozwoju każdemu nawet niewidomemu.
- Dzięki temu, że w domu, a potem w Owińskach byłam traktowana jak każdy inny człowiek, nie czuję się odizolowana. "
Ważne są w takiej rodzinie zwyczaje, codzienne rytuały bo pozwalają w ten sposób samodzielnie funkcjonować.
" Nawet gdyby mnie na to było stac, nie wpuściłabym nikogo do sprzątania. Człowiek niewidomy gubi się na własnym terenie, gdy nie wie, co gdzie ma, gdy ktoś poprzestawia. "
Takie i jeszcze kilka innych historii, bardzo ciekawych jest w tym zbiorze.