Mike Ploog

Kolejna antologia w ramach Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela prezentująca wybrane debiuty drugiej fali bohaterów (i Ghost Ridera) wydawnictwa zwanego (może niekoniecznie słusznie) Domem Pomysłów, które miały miejsce w talach siedemdziesiątych XX wieku. Na pierwszy ogień rzucony został Warlock, czyli przedstawiciel tzw. marvelowskiego kosmosu. I cóż… obcowanie z nurtem hard s–f wywołuje u mnie niekontrolowane torsje, a na samo wspomnienie imienia „High Evolutionary” zaczyna mnie mdlić… zdecydowanie nie moja bajka… Kolejnym debiutantem został Luke Cage zwany również Power Manem. Komiks odrobinę zalatuje myszką, ale czytało się go bardzo przyjemnie i myślę, iż można by się pokusić o zapoznanie się z kolejnymi przygodami kuloodpornego siłacza. Do tego jeszcze to afro… ten kostium… Szalone lata siedemdziesiąte! Jako trzeci pojawia się Ghost Rider. Pozwolę sobie zacytować fragment scenariusza będący kwintesencją tego czegoś: „Nie mogłeś ich zostawić… Potrzebowali cię! Jednak nikt nie mógł ci pomóc… Chyba że sam… SZATAN!” I jeszcze to: „Odkąd byłeś dzieckiem, czytałeś o nim… o cudach, których potrafi dokonywać! Byłeś gotów, by przed nim stanąć…” Szczerze mówiąc nie mam bladego pojęcia co to jest… Jakaś parodia? Agitacja do satanistów? A wystarczyło jedynie złamać przysięgę złożoną umierającej przybranej matce… Pora na kolejną postać niemal nieznaną w Polsce, Iron Fista. Oto Danny zielone kimono, karate mistrz, który miewa ciekawą manierę. Otóż w momencie, gdy dostatecznie mocno oberwie przez łeb, w chwili lekkiego zamroczenia… zbiera mi się na wspominki… wówczas jego przeciwnicy, zamiast biedaka dobić, cierpliwie czekają, aż nasz mistrz wszechstylów powróci z lekkiego odlotu do krainy żywych. Ot, taka „przypadłość”… Do tego mamy jeszcze mieszankę Shangri-La z Szaolin, czyli taką marvelowatą podróbkę raju utraconego z obowiązkową jabłonką nieśmiertelności (sic!),pojedynki z orientalnymi smokami, kung–fu roboty, i tym podobne cuda niewidy. Zapomniałbym jeszcze, iż nasz kochany bohater opanował tzw. jednoręczne kamehamehy. I czegóż więcej nam trzeba? Sam się sobie dziwię, pisząc te słowa, ale chyba chciałbym kiedyś poczytać tego więcej… Nieśmiertelna magia Bruce’a Lee mną zawładnęła… Następnie dostajemy sławetny 181 odcinek telenoweli pod tytułem „The Incredible Hulk”, czyli debiut mojego ulubionego mutanta - Wolverine’a. Dokładnie, jest to ten sam komiks, który wydawnictwo Hachette opublikowało w drugim tomie swej kolejnej serii wydawniczej „Superbohaterowie Marvela”. Cóż… Może jestem nieobiektywny, ale to Wolverine, więc mi się podoba. Kolejnym bohaterem antologii jest Nova. Nie wiem, czy Marvel w genezie Novy podrabiał DC z genezą Green Lanterna, czy może było na odwrót. Dla mnie jest to mało istotne. Jedyną ciekawostką jest fakt, iż komiks ten jest jedynym cyfrowo odnowionym odcinkiem niniejszej antologii. Następnie możemy zapoznać się z Captainem Britain, czyli brytyjską podróbką Kapitana Ameryka, która dość mocno podlana została sosem mitów arturiańskich, Avalonów i starej magii. W sumie takie sobie czytadełko. Nic nowego, ale wielkiej tragedii również nie ma. Następna jest równie nijaka i nieciekawa Spider–Woman wplątana w odwieczną wojnę S.H.I.E.L.D. z Hydrą, by na końcu dotrzeć do wisienki na torcie, czyli pierwszego odcinka serii „The Savage She–Hulk”. Jest to jedyny komiks napisany przez Stana Lee, który… diabelnie przypadł mi do gustu. Dialogi ciekawe, fabuła w miarę inteligentna i, co najważniejsze, logiczna. Widać, iż Stan Lee przez te kilkanaście lat przebył daleką drogę w kierunku udoskonalenia swego warsztatu. Oklaski, Panie Lee! Do tego rysunki Johna Buscemy wręcz brylują na tle konkurencji. Zdecydowany as w rękawie. Koniecznie zapragnąłem jak najszybciej zapoznać się z pozostałymi przygodami pani Jennifer Walters. Podsumowując antologia ta wyraźnie odzwierciedla fakt, iż wydawnictwo Marvel Comics w latach siedemdziesiątych XX wieku również kierowało swoją ofertę do starszych dzieci, a ja niestety jestem o wiele za stary na takie cuda. Ponadto jeszcze ogromnie denerwował mnie występujący w opowieściach o Ghost Riderze i Iron Fiscie manieryzm opowiadania w tzw. dymkach narracyjnych o bohaterze komiksu w drugiej osobie liczby pojedynczej. Niby miałbym się przez takie zabiegi bardziej utożsamiać z… No właśnie, z kim? Z nawiedzonym okultystą z płonącym łbem, czy może z tanią podróbką Son Goku? Mi osobiście koszmarnie utrudniało toto lekturę. Nie wiem, czy powinienem polecać komukolwiek tę pozycję. Chyba polecanie nie ma sensu, gdyż skierowana jest ona do fanatycznych wielbicieli wydawnictwa Marvel Comics, którzy już dawno ją zakupili i przeczytali, bądź niebawem ją uczynią. Pozostali ewentualni czytelnicy nie znajdą w niej niczego ciekawego, śmiem wręcz twierdzić, iż zohydzi im ona jeżeli nie całą krainę komiksową, to przynajmniej jej fragment zwany komiksem superbohaterskim. Niech każdy sięga na własną odpowiedzialność. PS. Na koniec proponuję pobujać się odrobinę nucąc sobie pod nosem: "Everybody was Kung Fu Fighting Those kicks were fast as lightning In fact it was a little bit frightening But they fought with expert timing. There were funky China-men from funky China-Town They were chopping them up they were chopping them down It's an ancient Chinese art and everybody knew their part From a feint into a slip, and kicking from the hip. Everybody was Kung Fu Fighting"