Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgnęłam po tę książkę z powodów osobistych. Mam brata z porażeniem mózgowym. Pomyślałam pewnego dnia, że chciałabym zagłębić się bardziej w to co on przeżywa, oraz by poznać czy to co czuję opiekując się nim jest normalne..., czy nie wyolbrzymiam...W trakcie czytania było bardzo ciężko. Słowa, które chciałam aby dały siłę, obciążały mnie jeszcze bardziej. Ale nie poddałam się. Przeczytałam uważnie do końca. Myślę, że znalazłam coś więcej niż to co chciałam znaleźć, odkryć. Uważam, że warto czytać pozycje takie jak ta nie tylko dla samego czytania...Być może osoby, które nie mają na co dzień takich problemów nie będą w stanie zrozumieć przez co przechodzą osoby opiekujące się ciężko chorymi, ale jestem przekonana, że dostrzegą jakieś dobro dla siebie. Dla osób, które mają ten problem w rodzinie, wśród najbliższych dzięki przeczytaniu tej pozycji mogą się wzmocnić w przeróżnych kwestiach. To co boli i sprawdza się nie tylko w Polsce to podejście lekarzy, pielęgniarek do osób chorych, niepełnosprawnych...Brak zaufania do intuicji rodzica, który jest w stanie przeczuć, że dzieje się coś niedobrego z jego dzieckiem, a co za tym idzie sprowadzenie opiekuna do osoby wyolbrzymiającej...Emocje i uczucia związane z opieką nad osobą niepełnosprawną są tak różne, począwszy od ogromnej miłości,radości po stany załamania, bezradności czy rozpaczy. Zachęcam do zaczerpnięcia z cząstki życia Doretty i jej syna Maksymiliana.