Tadeusz Pełczyński

W okresie nauki w Gimnazjum Chrzanowskiego w Warszawie i studiów medycznych na UJ w Krakowie (1911-1914) związany z organizacjami "Pet" i "Zet". W Krakowie szef tzw. "Wolnego Strzelca", a następnie w Drużynach Polowych Sokoła.
Od lipca 1915 w Legionach Polskich, kolejno dowódca plutonu i kompanii 6 pp Leg. Po tzw. "kryzysie przysięgowym" w lipcu 1917 został internowany w Beniaminowie.
Służbę w Wojsku Polskim rozpoczął w listopadzie 1918 dowodząc kompanią 6 pp Leg. Od września 1919 do października 1921 w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie, jako dowódca kompanii i batalionu. W 1921 roku zweryfikowany w stopniu majora. Po odbyciu studiów w Wyższej Szkole Wojennej (1921- 1923) powrócił na krótko do SPP, a następnie od września 1924 pracował w Biurze Ścisłej Rady Wojennej i Oddziale III Sztabu Generalnego.
W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie Marszałka Piłsudskiego i pracował w jego sztabie pod kierownictwem ppłk. Józefa Becka. W marcu 1927 przeniesiony do Oddziału II Sztabu Generalnego, w kwietniu tego roku awansowany do stopnia podpułkownika. Pełni tam początkowo funkcję szefa wydziału i kontrwywiadu WP. Od marca 1932 do września 1935 dowodził 5 pp Leg. w Wilnie. W tym czasie (1934) awansowany do stopnia pułkownika dyplomowanego. W październiku 1935 objął ponownie funkcję szefa Oddziału II, którą pełnił do stycznia 1939, gdy został dowódcą piechoty dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty w Wilnie.
We wrześniu 1939 walczył w 19 DP, a po jej rozbiciu dowodził samodzielnym zgrupowaniem na tyłach wroga. Później ukrywał się w lubelskiem, gdzie tworzył organizację konspiracyjną. Od lipca 1940 do kwietnia 1941 komendant Okręgu Lubelskiego ZWZ. Od kwietnia 1941 najpierw zastępca szefa, a następnie szef Sztabu Komendy Głównej ZWZ-AK. Jeden z współtwórców ZWZ-AK. Od lipca 1943 zastępca Komendanta Głównego AK, którą to funkcję pełnił do upadku Powstania Warszawskiego. W październiku 1943 awansowany do stopnia generała brygady. Jako szefowi Sztabu KG AK podlegały mu sprawy organizacyjne, walki bieżącej, wywiadu, łączności oraz planowania operacyjnego przyszłego powstania powszechnego. Współautor koncepcji operacji "Burz".
Ranny w Powstaniu Warszawskim, po jego upadku znalazł się w niewoli niemieckiej. Po wyjściu z niewoli, od sierpnia do października 1945 szef Gabinetu Naczelnego Wodza gen. Bora-Komorowskiego. Współtwórca i wieloletni prezes Studium Polski Podziemnej w Londynie. Działacz Koła b. Żołnierzy AK. Współautor III tomu "Polskich Sił Zbrojnych w II wojnie światowej" poświęconego AK i główny redaktor V tomów "Armii Krajowej w dokumentach".
Odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari IV i V klasy, Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta IV i V kalsy, czterokrotnie Krzyżem Walecznych.