J. M. Dillard

Rzadko sięgam po powieściowe adaptacje filmowych scenariuszy. Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, że po obejrzeniu filmu w mojej głowie pozostaje już konkretna, skrystalizowana wizja fabuły i nie muszę wyobrażać sobie poszczególnych postaci, światów czy przedmiotów. Książka ma za zadanie pobudzić moją fantazję, a kinowy obraz jest jednak zbyt uporządkowany oraz uproszczony i pozostawia niewiele miejsca na domysły czy fantazję. Muszę przyznać, że fabularyzowane czy komiksowe adaptacje filmów stanowią dla mnie niewielką wartość. Ich czytanie nie sprawia mi takiej radości, jak jest to w przypadku sytuacji odwrotnej – gdy najpierw poznaję powieść, która potem ewentualnie zostaje zekranizowana. I, niestety, zbyt często zdarza się, że takie twory w żaden sposób nie przystają do swego kinowego pierwowzoru, nie wnoszą nic nowego do całej historii i nie rozwiązują zarysowanych w ekranowym obrazie problemów. Często są tylko przeniesieniem scenariusza filmowego niemal słowo w słowo na papier. Ku mojemu zaskoczeniu z adaptacją Star Trek. Rebelia jest jednak inaczej. Film pod tym samym tytułem oglądałam dość dawno, a więc nie miał on zbyt dużego wpływu na odbiór książki. Owszem, czytając widziałam oczyma duszy twarze Patricka Stewarta jako Jean-Luca Picarda, Brenta Spinera w roli androida Daty czy pozostałych członków załogi USS Enterprise, ale nie przeszkadzało mi to w żaden sposób w przeżywaniu całej historii. Fabułę pamiętałam jak przez mgłę, więc książka była dla mnie niejako czymś nowym, ale z dobrze znanymi postaciami. Ciąg dalszy przeczytacie tutaj: http://geek-woman.blogspot.com/2013/10/star-trek-rebelia-jm-dillard-recenzja.html