Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W porównaniu do hermetycznych (może powinnam napisać "HERMETYCZNYCH"?) zazwyczaj publikacji filmoznawczych po lekturze "Kina stylu zerowego" można poczuć się przynajmniej nieswojo - jak to, wszystko przystępne, zrozumiałe, napisane prostym, przystępnym językiem, bez szprycowania kulturoznawczym bełkotem i nadmiernego komplikowania prostych skądinąd prawd? Bez napuszonego pustosłowia ukrywającego skromne czasem spostrzeżenia? Przylipiak pisze dla przeciętnego czytelnika, nie absolwenta kulturoznawstwa, nie sili się na naukowy styl, tylko tłumaczy każde zagadnienie tak prosto, jak tylko się da, mimochodem niejako zwracając uwagę czytelnika na zjawiska, które na pewno już widział, już się z nimi zetknął, a może tylko nie zwrócił dotychczas uwagi na ich wymowę i znaczenie. Przyznaję, że po twardej szkole Irzykowskiego i Ingardena miałam poczucie niemal grzesznego zaskoczenia, że można przeczytać książkę o kinie z przyjemnym poczuciem, że jest to taki sam temat jak każdy inny, a nie dostępna nielicznym, hermetyczna i tajemna wiedza, której mikroskopijne słodkie ziarenko zamknięte jest w nieprzeniknionej, grubej skorupie naukowego wodolejstwa. Fakt, że pewne zjawiska w publikacjach "z wyższej bibliotecznej półki" są omówione bardziej szczegółowo, a ich implikacje osadzone w takim kontekście kulturowym, że film na zawsze przestaje się kojarzyć z rozrywką - ale czy to na pewno jest wada...?