Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Starą baśń" czytałam dość długo, odkładając ją niekiedy na rzecz innych pozycji, a czasami z braku czasu. Postanowiłam jednak, że ją przeczytam na pewno, szczególnie, że akcja mnie wciągnęła, tematyka również, a ponadto Kraszewskiego zaczęłam bardzo lubić za język i styl, którym operuje. Być może ktoś z Was czytał moją recenzję "Lublany" tego autora - wspominam w niej, że na początku trudno mi było do tego języka się przyzwyczaić, udało mi się to po pewnym czasie. Tutaj już czułam ten styl od samego początku, co mnie bardzo cieszy! "Stara baśń" bardzo momentami przypomina mi wspomnianą "Lublanę", przy tym pierwsza z tutaj wymienionych powieści, została napisana wcześniej. Sugeruje to, że na kanwie sił twórczych skupionych wokół tematyki słowiańskiej, autor mógł zapragnąć zostać w tym klimacie i napisać kolejną książkę tej kategorii. Podobieństwa dotyczą przede wszystkim zarysowania w tych powieściach problemów Słowian z ludami sąsiadującymi, przede wszystkim germańskimi; trudnościami wynikającymi z panowaniem brutali niechętnych kneziom i walką kneziów o swoje prawa, rodziny i domostwa. Podobny jest nawet wątek miłosny, który się tutaj pojawia, choć w "Lublanie" wybrzmiał on zdecydowanie bardziej, bowiem silniej została w niej zaznaczona postać tytułowej bohaterki. I w "Starej baśni" poznajemy starszą kobiecinę, która leczy z pomocą roślin, potrafi warzyć różne mikstury, przepowiadać zdarzenia, a może i rzucać zaklęcia, choć jak na moje oko jedynie to sugeruje, aby zyskać w oczach innych i zmusić ich do tego, by ją szanowali. Zjawia się tu także Znosek - w "Starej baśni" jednak mocno plugawa, niewdzięczna postać. Czuć tu - rzecz jasna - słowiański klimat, który nie ma nic wspólnego z magicznością, jaką znamy z wielu współczesnych powieści, co osobiście bardzo cenię. Akcja tej książki może porwać. Na pewno! Perypetie kneziów bardzo mnie zainteresowały, a wiele scen walki czytałam z zapartym tchem. Pod tym względem powieść jest naprawdę znakomita i powinna przypaść do gustu tym, którzy takie batalistyczne akcenty lubią. Jeśli ktoś spodziewa się, że jest to pozycja traktująca mocno o mitologii słowiańskiej - może się nieco zawieść, jednak też nie do końca, bo wątki z tym związane przewijają się przez całą powieść. Jednocześnie mamy do czynienia z zapowiedzią przejścia ludności słowiańskiej na chrześcijaństwo, a zapowiedzią tą są dwaj tajemniczy goście, ujawniający się w różnych, często niełatwych momentach i służący Polanom swoją dobrą radą oraz pomocą. Na końcu Kraszewski umieścił informację o trudnościach w otworzeniu prawdziwych losów Słowian. Akcentuje on jednak silnie, że mimo pewnych późniejszych naleciałości i wypaczeń kronikarskich, legendy i przypowieści mają charakter narodowotwórczy, istotny dla nas jako Polaków. Trudno się z tym nie zgodzić. Ta powieść najpewniej służyć miała także wzmocnieniu polskiego ducha. Szczerze polecam! https://www.instagram.com/justynaczytuje/?hl=pl https://www.facebook.com/JustynaCzytuje