Jesteśmy społecznością, która kocha książki

HEAL ME - Aleksandra Rudaś Sugerowany wiek: 16+ Ocena: 3/5 Gatunek: Romans [Q] Lubicie wątek zbrodni w książkach? ,,Życie jest krótkie, a wszystkie decyzje, jakie podejmujemy w jego czasie, uczą wielu rzeczy. Jedno wiadomo – jeżeli człowiek czegoś nie spróbuje, potem może tego żałować.” Gdy sięgałam po tę pozycję, spodziewałam się totalnie czegoś innego. Między innymi spodziewałam się zbrodni z romansem - a nie romansu ze zbrodnią. Przyznam szczerze, że troszkę się zawiodłam, bo serio okładka, opis i motywy zapowiadały się super. Krótko o stylu pisania. Był on przeciętny, ale mimo wszystko książkę czytało mi się dość szybko, przez co skończyłam ją w kilka dni. Rozdziały też nie były długie, co jest plusem. A teraz napiszę wam trochę o minusach. Rzeczą, która mnie chyba najbardziej zniesmaczyła w tej książce, to gwałt. I żeby nie było, ja do tematyki gwałtu w celach psychologicznych nic nie mam, wręcz uważam, że powinno się o tym coraz głośniej mówić, by więcej osób nie bało się tego tematu i by prosili o pomoc. Tutaj natomiast w późniejszej części książki jest poruszany ten temat jako ważny, jednak zauważyłam parę minusów z tym związanych. Otóż główna bohaterka na początku dwukrotnie śmieje się z gwałtu. Pozwólcie, że sobie zacytuję: ,, - Ale mnie nie zgwałcisz? - zapytałam żartobliwym tonem. Próbowałam rozluźnić dziwną atmosferę, która między nami zapanowała. - To się jeszcze okaże” Przy drugim myślniku bohater parsknął śmiechem. Po chwili, główny bohater mówi do bohaterki tak: ,, - Mógłbym cię zgwałcić, przynajmniej nie wyśmiewałabyś moich umiejętności wokalnych.” Była jeszcze druga sytuacja z takim żartem, tym razem z innym bohaterem (tu również zacytuję): ,, - Nie zamierzasz mnie zgwałcić i zabić? - zapytałam żartobliwie, a chłopak zaśmiał się gardłowo”. Potem, na koniec książki wyszła sytuacja, gdzie ktoś został zgwałcony. Od tamtego momentu główna bohaterka myśli, że gwałt jest okropny i się zastanawia co by było gdyby trafiło na nią. Żeby znowu nie było, ten moment jest ważny, bardzo ważny i cieszę się, że autorka go poruszyła. Jednak po prostu zalało mi hipokryzją ze strony głównej bohaterki. Naomi to mądra, inteligenta dziewczyna, więc zniesmaczyło mnie to, że się z tego śmiała. Dodam też, że sama osobiście nie spotkałam się z tego typu żartami, więc dla mnie to było niemałe zdziwienie. Sama reszta książki nie była ani zła, ani dobra. Była przeciętna. Kolejnym minusem w moim odczuciu było to, że przez jakieś trzysta stron wszyscy zachowywali się tak, jakby żadnej zbrodni nigdy nie było. Jakby morderca nie był na wolności. Chodzili normalnie na imprezy (gdzie to właśnie na imprezie ta zbrodnia się odbyła),chodzili normalnie poza szkołą i nikt się tym nie przejmował. To było dla mnie trochę dziwne, bo, szczerze mówiąc, ja bym się strasznie bała i miała na świadomości, że mordercą może być każdy, a ja mogłabym nawet przechodzić obok niego kilkanaście razy dziennie (już nie mówiąc o przyjaźnieniu się z nim). Kolejny minus to to, że przez te właśnie około trzysta stron akcja działa się w tylko kilku miejscach. Dom, szkoła, treningi, czasem jakieś imprezy, znowu dom i kilka jakiś pobocznych wyjść, np z Nate’m bądź Lukiem. Miałam wrażenie, że trochę mało się dzieje. Dopiero gdy do końca książki zostało około sto pięćdziesiąt stron, faktycznie zaczęło się coś dziać. Było trochę więcej miejsc, a przede wszystkim zaczęliśmy bardziej żyć zbrodnią. Ale, ale. To nie tak, że w tej książce występują same minusy. Bo, naturalnie, są tutaj również pewne pozytywy. Pojawiły się tutaj trzy sceny / fragmenty, które bardzo mi się spodobały. Pierwsza scena to taka, w której Nate spóźnił się na spotkanie z Naomi bo musiał sobie zrobić maseczkę truskawkową (kocham go). Druga sytuacja to taka, w której Nate nazwał gołębia ,,Donald” (gołębie też kocham). A trzecia to scena, w której Luke mówi do Naomi, żeby zaczęli od nowa. Dodatkowo dedykacja jest piękna i podobały mi się wszystkie myśli filozoficzne na początkach rozdziałów. Prócz tego, bardzo podoba mi się okładka, wklejka oraz playlista. To teraz bohaterowie. Pominę już ten cały temat z gwałtem, bo o nim już wspomniałam. Sama jej postać mnie irytowała. Praktycznie nie mogłam się zaprzyjaźnić ani z nią, ani z innymi postaciami (oprócz jednej, o której za chwilę wspomnę). Miałam wrażenie, że ona mówiła, że jest inna niż inne dziewczyny nie w sposób takiej dziewczyny ,,pick me”, tylko w sposób bardziej taki wyższy? Inny? Nie umiem tego dokładnie nazwać, ale mnie zirytował. Luke też mnie nieziemsko denerwował. Czytałam już książki, gdzie główny bohater walił podtekstami, aczkolwiek tutaj mi to nie przypadło do gustu. Miałam wrażenie, że troszkę było ich tutaj za dużo. Ale. Kocham Nate’a. Błagam wszechświat o to, by do mojego życia przesłał takiego kogoś jak on. Serio, to jest jedyna postać z tej książki, którą szczerze polubiłam, a nawet pokochałam. Czuję, że nadajemy na tych samych falach i doskonale bym się z nim dogadała.