Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Urocza młodzieżówka, w którą trudno uwierzyć, ale w której świecie chciałoby się żyć. Chciałam lekkiej, pozytywnej obyczajówki ze sportem w tle i dokładnie to dostałam. Dedykacja tej książki mówi o niej wszystko, co powinno wiedzieć się przed jej rozpoczęciem: "To the fan fiction writers: Past, present, and future." Czyta się to jak fanfik oparty głównie na dialogach - szybko, łatwo i przyjemnie. Czy jestem w stanie przyjąć na wiarę to, że ktokolwiek o zdrowych zmysłach uczyniłby kapitanem profesjonalnej drużyny hokejowej dziewiętnastolatka? Oczywiście, że nie. Czy łudzę się, że jego kumple z drużyny byliby tak otwarci, tolerancyjny i bez problemu zaakceptowali obecność geja w szatni? W sumie trochę tak, choć mój mózg krzyczy na mnie, żebym przestała być taką naiwną idealistką. Ale cóż poradzę, chciałoby się żyć w idealnym świecie. Szkoda, że nie było tu więcej łyżwiarstwa - jak na książkę, której główny bohater jest przedstawicielem tej dyscypliny, skupia się ona wybitnie mocno na wszystkim, co nie ma zbytniego związku z jazdą figurową. Dostajemy za to sporo hokeja, co w sumie też jest spoko. Chłopcy z drużyny są super, ale właśnie - to chłopcy. Jak na profesjonalny zespół wszyscy wydają się być wciąż jeszcze dziećmi. Niespecjalnie mi to przeszkadzało, bo idealnie wpisywało się w schemat książki, a że do realnego świata nie ma za bardzo sensu jej odnosić, to chyba nie powinnam się czepiać. Plus za sporą dawkę humoru, nawiązania do Hoziera, całkiem realistyczny opis napadu padaczki, ciekawe tempo i dobrze rozłożone akcenty, kozy z ostatniego rozdziału (!) i Jamesa i Cody'ego z trzeciego planu, którzy powinni dostać własną powieść. I jak zawsze - szkoda, że nie było takich książek jak miałam 15 lat.