Jesteśmy społecznością, która kocha książki

5 gwiazdek daję już tylko za samo wspomnienie kardynała jego wizyty w Anglii, odbytych tam rozmów, jednej na jawie i jej kontynuacji we śnie, oraz - przede wszystkim - za końcówkę tej pierwszej. Kto nie czytał, a chce, niech zapomni to co wyżej napisałem - a kto czytał ten wie, że to wyborny fragment książki i że fragmentu tego nie warto zapominać. Kto natomiast dostatecznie mocno zastanawiał się nad 2+2 i zapachem cebuli, ten przyzna rację autorowi, że śmiech to jedna z niewielu spraw, w które wątpić nie można, może jedno z niewielu usprawiedliwień życia w ogóle. Będę książkę polecał i sam do niej wracał, ale ostrzegam, jak i sam kardynał Pölätüo ostrzegał o. Douglasa: jeśli przeczytasz angażując się w lekturę (czyli właśnie przeczytasz, a nie przelecisz nad fabułą i myślami),to nie będziesz całkiem tym samym człowiekiem (choć będziesz zdecydowanie inaczej innym, niż po przeczytaniu tego z czym zetknął się i w co wniknął ;) o. Douglas) A dodatkowa gwiazdka za 10^-32 cm i za posadzkę Mondriana, i jeszcze ze dwie tak po prostu. Aha, historii generała Pięści nie oceniam, bo nie uchwyciłem ironii, nawet zarysu, coś mi umknęło jak złowiona ryba mewie. Może i tak właśnie miało być - ale jeśli tak, to oceniać gwiazdkami nie zdołam.