Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakie są społecznie oczekiwane cechy prawdziwego mężczyzny? Jakie cechy świadczą o męskości? Siła, odwaga, twardość, może nieustępliwość i waleczność? A jakie cechy powinien mieć prawdziwy ojciec? Czułość, opiekuńczość, delikatność, wyrozumiałość… Społeczny obraz mężczyzny i ojca zdają się wzajemnie wykluczać. Czy w związku z tym bycie jednocześnie poważanym mężczyzną i dobrym ojcem skutkuje rozdwojeniem jaźni? Na szczęście nie! Społeczne postrzeganie mężczyzn się zmienia pozostawiając im przestrzeń na wrażliwość i możliwość korzystania z pełnej palety emocji. Ciepłe, uważne i empatyczne ojcostwo to coraz popularniejszy temat w literaturze dziecięcej. W nurcie tym odnajduje się również „Mój tata, mój świat” Victora D.O. Santosa, który we wzruszającym picturebooku podkreśla jak niezwykłym człowiekiem w oczach syna jest ojciec. Jego supermocami jest obecność, otwartość na potrzeby dziecka, wsparcie – po prostu bezgraniczna miłość. Tata jest niezwykły, bo jest zawsze obok, gdy jest potrzebny, zawsze wie co zrobić, co powiedzieć, a kiedy nie mówić nic i dać emocjom trwać w ciszy. Nie wstydzi się uczuć i okazywania czułości. Jest opiekunem, ochroniarzem, nauczycielem, towarzyszem, klownem, lektorem, kucharzem… Wiele ról skupionych w jednej osobie, a jednak on z radością je wypełnia i nie czuje się nimi przytłoczony, bo robi to z serca. Wiele w tej książce czułości i bliskości wpisanych w codzienność i wspólne poznawanie świata. Jest przepełniona piękną magią zwyczajności. Może być wsparciem dla ojców, którzy borykają się z rozdźwiękiem pomiędzy tym, czego potrzebuje i co chcą dawać swojemu dzieckiem, a tym czego oczekuje od nich świat. Jej ogromnym atutem są klimatyczne ilustracje Anny Forlati – poprowadzone pewną ręką ołówkowe kontury wypełnione kredkami w wielu kolorach dodają jej dziecięcego uroku i doskonale splatają się z tekstem pełnym dziecięcego spojrzenia na świat z jego prostymi, autentycznymi porównaniami. Jestem pewna, że wielu ojców przy tej lekturze uroni łezkę, zwłaszcza, że przecież płacz też jest męski.