Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka nudna, płaska, napisana nienaturalnym, męczącym językiem. Bohaterowie nie składają się z niczego więcej, poza swoimi zaburzeniami psychicznymi, o których autorka ma nota bene mizerną i mocno nieaktualną wiedzę. Na końcu przyznaje się zresztą beztrosko, że potraktowała temat "z literacką dowolnością". Ja nazwałabym to raczej literackim lenistwem. Dużo ciekawszym wątkiem jest tak naprawdę wątek poboczny- historia w historii- dzieje szamanki spisane na niezadrukowanych stronach książek, które czyta nasza płaska jak naleśnik bohaterka. Gdyby autorka zajęła się właśnie tą, uboczną opowieścią, a do tego pofatygowała się o jakiś research, dotyczący plemienia, które opisała z taką samą "literacką dowolnością" jak chorobę afektywną dwubiegunową, może napisałaby coś wartościowego. Złapałam się na tym, że wyczekuję momentów, kiedy nasze zmaltretowane życiem gołąbeczki, są przeganiane ze spacerniaka, na którym prowadzą swój zimny jak zdechła płaszczka romans, ponieważ wiąże się to z powrotem głównej bohaterki do lektury listów szamanki, które dużo bardziej mnie interesowały. Z niewiadomych przyczyn (a nie, z wiadomych- lenistwo i brak researchu alias "literacka dowolność")autorka uznała, że skoro romans dzieje się w psychiatryku, to musi mieć temperaturę karpia w galarecie. Nawet wybuchy "namiętności" (cudzysłów jest jak najbardziej na miejscu),między tymi dwoma gadającymi śledziami, są dla czytelnika jak głaskanie po policzku wędzoną makrelą. Nie bez powodu ciągnę wciąż te rybie porównania... Jako, że siedzę niejako, w tak "dowolnie przez panią L.C. potraktowanej branży, mogę powiedzieć, że postrzeganie w ten sposób intymnych relacji osób chorych psychicznie, jest oznaką zwykłego niedouczenia. Ale po cóż się tym przejmować, skoro można posadzić na łączce dwa wyzute z emocji stereotypy, a na końcu strzelić notkę o "literackiej dowolności".