Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Is this love” Wojciech Zieliński. Czytając powieść Wojciecha Zielińskiego „Is this love” miałam na początku problem z jej zakwalifikowaniem. Bardzo nie pasowała mi kategoria romansu, która została tej książce przypisana. Owszem, jest tu miłość, nawet dwie. Ale ich miejsce w tej powieści nie jest wiodące. I próbując znaleźć tu cechy typowego romansu, tak naprawdę czułam się w efekcie tą książką zniechęcona. Jest tu tyle innych elementów „nieromansowych”, że dopiero odkrywszy, że to właściwie nie jest romans, tylko satyra społeczno – obyczajowa, poczułam się jak ryba w wodzie i zaczęłam się książką delektować. Bo jak inaczej nazwać historię Jarka, bibliotekarza Miejskiej Biblioteki Publicznej w Iławie, oddziały w Przemieniu i Rudzielicach, który zbliża się już do pięćdziesiątki, mieszka z ojcem alkoholikiem, jeździ fiatem Seicento i poszukuje miłości swojego życia, przy okazji w naturalny sposób uwydatniając typowe dla Polaków przywary. Jarek jest bardzo przeciętnym mężczyzną, okularnikiem średniego wzrostu i jako bibliotekarz nie zarabia zbyt wysoko. Prowadzi dość przeciętne życie, bez fajerwerków i przygód na miarę Jamesa Bonda. To jego życie jest aż zbyt banalne. Typowe, jak u każdego przeciętnego Kowalskiego, który w przypadku Jarka jednak czyta książki, słucha swojej ulubionej muzyki, chodzi od czasu do czasu do kina lub do teatru, a nawet na wystawy do galerii sztuki. Również trochę sam maluje. Wojciech Zieliński przypisał swojemu bohaterowi dość pozytywne cechy prezentując Jarka jako sympatycznego, uczynnego faceta z poczuciem humoru i dystansem do siebie. Wiele jego reakcji na różne sytuacje życiowe jest zaskakująco bliskich każdemu z nas. Dość karykaturalnie przedstawione są szczegóły z życia codziennego Jarka, który słowami autora zwraca uwagę na drobnostki, będące dla niektórych, a tu dla Jarka, kwintesencją ich bytu. „Ktoś niecierpliwie naciskał żółty przycisk dla pieszych (EK533 PLUS),zainstalowany na słupie sygnalizacji świetlnej. Na przycisku wyświetlał się wyraz CZEKAJ!”, albo „Moc strumienia moczu z wiekiem u mnie słabła. Przechodziła w moc puszczania bąków.” Takich dygresji jest w tej książce mnóstwo, właściwie składa się ona głównie z takich scenek. Ale nie tylko. Jarek ma zwyczaje typowe dla przeciętnego, trochę niechlujnego Polaka: kupuje ubrania w second-handach, nosi te same ubrania kilka dni z rzędu, ma zawsze przy sobie nieodłączną teczkę „(zawsze pełnej drobnych, dokumentów i kluczy)”, niezbyt przesadnie dba o czystość i higienę „…”Pożyczy mi pani łyżeczkę?”- zapytałem, … Po chwili przyniosła. Nie była czysta ta łyżeczka, były na niej pozostałości jakiegoś posiłku, smugi i chropowatości. Umyję ją – pomyślałem. Lecz umywalki w świetlicy ani łazienki w pobliżu nie było. Dla mamy może być – uznałem.”, do granic absurdu stara się nie marnować jedzenia „Ale grubaśna była warstwa tego lukru! Jakby stopniało dwadzieścia osiem świec! Jadłem ją łyżeczką do herbaty. Zjadłem może jedną dziesiątą polewy i nie mogłem już na nią patrzeć. Co zrobić z resztą?...”. Jarek jest samotnym mężczyzną, który nieustająco poszukuje swojej drugiej połówki. Korzysta z portalu randkowego „Sympatia”, chodzi do pubów. W jednym z takich pubów poznał Henię, swoją rówieśniczkę pracującą w Irlandii, po rozwodzie, mieszkającą w tym samym domu, co jej były mąż z nową partnerką. I zakochał się. Na portalu „Sympatia” poznał Kasię, która też stała się mu bardzo bliska. Wcześniej również miał partnerkę, z którą jednak się rozstał. Perypetie uczuciowe Jarka pełnią istotną rolę w jego planach i decyzjach życiowych. Henia jest kobietą bardzo atrakcyjną, ale dość arogancką i zbyt pewną siebie, co wbrew pozorom przyciąga do niej Jarka. Kasia ma odmienne cechy charakteru, które też dla Jarka są pociągające. I tu powstaje dylemat - która z tych kobiet stanie się jego wybranką? Powieść „Is this love” Wojciecha Zielińskiego ma w sobie tę iskierkę polskości, tradycyjnej, siermiężnej, swojskiej. Tak naprawdę każdy Polak, czy Polka znajdzie w niej opis własnych cech charakteru, zachowań lub reakcji. I co najważniejsze nie jest to wprost wyśmiane, skrytykowane i obrzucone klątwą. Mimo, że niektóre opisane sytuacje balansują na granicy absurdu, to jednak znamy je z autopsji i obserwowaliśmy je u siebie, lub u naszych znajomych. Może niekoniecznie są tu opisane same cechy pozytywne, z pewnością nie. Ale autor dobrotliwie, z empatią poklepuje nas po plecach i wysyła nam przesłanie, że to jest w porządku, jesteśmy, jacy jesteśmy, musimy to zaakceptować i możemy się, jak najbardziej, zmieniać, stawać bardziej europejscy, światowi, ale we własnym rytmie i tempie. Autor daje nam prztyczka w nos i uświadamia nam, że chociaż nie jesteśmy idealni w swoich manierach, to możemy być sympatyczni, pełni miłości i dobroci oraz tolerancji dla innych ludzi. Czego oczekiwać więcej? Książkę otrzymałam z serwisu Sztukater