April Stevens

Ukryła twarz w poduszce, a z jej gardła wydobył się krótki szloch. Niczym mały ptaszek, któremu udało się wydostać na wolność. A wtedy – dok...

Ukryła twarz w poduszce, a z jej gardła wydobył się krótki szloch. Niczym mały ptaszek, któremu udało się wydostać na wolność. A wtedy – dokładnie tak, jak przewidziała – zaczęła płakać. I płakała jeszcze długo w noc. Wydawało jej się, że szlocha w poduszkę w nieskończoność. Jednak w pewnym momencie przestała, odwróciła się na plecy, łapiąc hausty powietrza czkającym, urywanym oddechem. Wciąż jeszcze była koszmarnie smutna, ale dzięki temu, że wydobyła swój smutek na zewnątrz, poczuła nareszcie spokój, jakiego nie czuła od bardzo, bardzo dawna.

W internecie było o wiele za dużo informacji. W książce wyglądały zdecydowanie bardziej przejrzyście i nie tak przytłaczająco.