Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Warto przeczytać. Śmiałe analogie między sytuacją niepełnosprawnych i zwierząt - choć mam wrażenie, że mogłyby być jeszcze śmielsze. Na pewno "Bydlęce brzemię" należy do rodzaju książek "otwierających" - gdzie przedstawiony sposób rozumowania otwiera nasze osobiste myślenie na nieznane dotąd obszary. Jedynie - chyba kluczowy - rozdział o Singerze był dla mnie napisany w zbyt zagmatwany sposób i tutaj argumentacja autorki wydawała mi się grubymi nićmi szyta. Nie jestem osobą niepełnosprawną, więc pozostaje mi wierzyć w dostarczony mi opis doświadczania bycia niepełnosprawną i odnajdywania w tym jakiejś satysfakcji, niemniej gdzieś z tyłu głowy mam zapisane wspomnienie rozmowy dwóch niepełnosprawnych osób, gdzie jedna - podobnie jak autora - starała się odczarować niepełnosprawność jako cierpienie i udowodnić, że problemem jest reszta społeczeństwa i ich nienawistne, ableistyczne podejście. Ta druga osoba wtedy powiedziała: "Możesz nazywać mnie rasistką-ableistką, ale jeśli miałabym możliwość, to wolałabym urodzić się ze zdrowymi oczami, bo wtedy, jeśli miałabym taki kaprys, mogłabym sobie te oczy wydłubać, by stać się ślepą. Teraz możliwości odwrotu i wyboru nie mam". Pod tym właśnie względem autorka "Bydlęcego brzemienia" mnie nie przekonała: podobnie jak zacytowana rozmówczyni widzę więcej wartości w życiu pełnosprawnym, chociażby przez możliwość wyboru - jednak ten pogląd wcale nie jest jednoznaczny z pragnieniem wykluczania niepełnosprawnych. Warto też zwrócić uwagę, że próby odwrócenia tego schematu wartościowania - jakby na przekór zdrowemu rozsądkowi - są teraz często stosowanym zabiegiem wszelkich grup marginalizowanych, by w swojej opresji znajdować dumę i na tej dumie budować wyzwolenie.