Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Oprócz potrzeby dostarczania informacji i wyjaśnień istnieje także imperatyw uczłowieczania, urzeczywistniania tego, co surrealistyczne i obce, przypominania widzom, że poza geopolityką władzy, brutalnością wojny i ścieraniem się kultur, ludzie to ludzie.” Blaski i cienie życia korespondenta wojennego. Od oczekiwań wydawców, ścierania się z pracodawcami, poprzez poszukiwanie dobrych ujęć, pogoń za zdjęciem, wywiadem, kończąc na różnych głupich zachowaniach, porażce życia osobistego i przejmujących obrazach śmierci żołnierzy, ludności cywilnej, swoich przyjaciół - dziennikarzy. Opowieść rozpoczyna się po 11 września i dotyczy wszystkich najważniejszych konfliktów od tego czasu: Afganistan, Irak, Liban, Palestyna, poza tym Tokio, Pekin, Moskwa. Realia wojny przedstawione z każdej strony, obraz konfliktu zniuansowany, ale nie symetrystyczny. Autorka nie szczędzi każdej ze stron krytyki, współczuje ludności cywilnej, dostrzega zagrożenia w obojętności szeroko rozumianego Zachodu, ale i choćby warstw uprzywilejowanych w Bejrucie, gdy zestawia efekty bombardowań miasta z dekadenckim życiem na jego peryferiach. To również wiwisekcja charakteru korespondenta, którego nic nie jest w stanie powstrzymać - śnieg, deszcz, spadające bomby, zagrożenie życia. Jeśli w jakimś kraju przeszkodą jest jej płeć, to nadrabia znajomością języków - francuskiego, arabskiego, rosyjskiego. Jeśli i to nie wystarcza, uczy się fonetycznie pytań w języku japońskim, by nakręcić relację z terenów objętych trzęsieniem ziemi. Zwraca uwagę na predyspozycje wynikające z wychowania, doświadczeń. Dobrze napisana autobiografia pokazująca geopolityczny kontekst konfliktu, jego wpływ na zwykłych ludzi, a tam gdzie pisze o nagabywaniu, przekraczaniu granic osobistych, higienie, alkoholu bardzo osobista. W efekcie nic co jest związane z rolą dziennikarza, ale i sytuacją kobiety w tym świecie nie jest pominięte.