Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Żeby powiedzieć Wam o tym, co mi się w tej książce nie podobało, muszę ją spolerować. Wybaczycie? Pipo to 11 latka, którą kilka lat wcześniej porzucił ojciec. Pipo urodziła się na statku, jej matka zmarła przy porodzie, a dziewczynka wychowana przez marynarzy, prawie całe życie żyła w ukryciu. Po porzuceniu przez ojca przebywała pod opieką starszej kobiety, która popadła w katatonie i nie miała praktycznie kontaktu z otoczeniem. Tam również Pipo musiała się ukrywać, dlatego mieszkała w garażu. Przez fortunny zbieg okoliczności, poznaje bliźnięta, których rodzice są pracoholikami. Razem inscenizują poród, żeby stać się prawdziwymi trojaczkami i bawią np. wykorzystując do zabawy siedzącą bez ruchu staruszkę. Kiedy dom w którym przebywa dziewczynka, zostaje przeznaczony do rozbiórki, Pipo rusza na poszukiwania swojej przyrodniej siostry i na odchodne PODPALA DOM. Siostra okazuje się być ekscentryczną młodą kobietą, która na kilku metrach kwadratowych przechowuje kilkanaście zwierząt, podrzuconych jej pod drzwi przez obcych ludzi. Nie ma dla nich warunków, nie stać jej na ich utrzymanie i nie potrafi się nimi zajmować. Pozwala jednak Pipo zostać w swoim mieszkaniu. Koniec końców Pipoletta odnajduje ojca, którym RZUCA przez pół parkingu i wybija mu ząb. Ojciec okazuje się oszustem i chce jedynie odzyskać niezwykle cenny znaczek pocztowy. Pipo OSZUKUJE ojca, podkładając mu fałszywy znaczek. Razem z przyjaciółmi, którzy UCIEKLI Z DOMU, idzie opchnąć znaczek komuś kto nazywa się Neon, a z opowieści przypomina barona narkotykowego. Okazuje się być jednak ekscentryczną artystką, która każe dzieciom zabrać kasę z basenu i zapakować do walizek. Ojciec odnajduje dzieci, odwozi do domu, ponownie OSZUKUJE, a później mamy happy end. To miała być zabawna opowieść inspirowana Pippi. Ja dostałam jednak ordynarną historię skrzywdzonego dziecka (a w zasadzie to kilku) i jej patologicznego ojca. Pochwałę oszustwa, język zupełnie nieprzystosowany do młodego odbiorcy (np. dzieci jedzące pizzę na leżąco zostały nazwane horyzontalny anarchistami) i niestety, moim zdaniem kompletny brak jakiejkolwiek wartości. Ja nie dam tej książki moim dzieciom. I choć fanką prawdziwej Pippi nie jestem, tak uważam że jej historia choć równie dyskusyjna jest w pewien sposób zabawna i urocza. Ta jest jedynie przytłaczająca i smutna.