Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rozdarła mi serce, skleiła na nowo. Obudziła wszystko, co siedziało gdzieś głęboko. Krzyczało moje serce, szeptała dusza, ból na chwilę rozsiadł się na wygodnym fotelu, by przypomnieć o przeszłości. Był moją Toksyną. Zafundował mieszankę wybuchową, która doprowadziła na skraj przepaści. Byłam blisko, by skoczyć, by pofrunąć niczym wolne ptaki prosto w ciemną otchłań. Szukałam pomocy, nadziei, ukojenia. Miłość mnie zabiła. Toksyna wbiła drewniany kołek w poranione serce. Teraz przeczytałam tomik Oliwii i wiem, że nie byłam sama. Nie tylko ja cierpiałam z miłości, z toksyny, którą się upajałam. Jej wszystkie teksty trafiły tam, gdzie trafić miały. Są emocjonalne, piękne i życiowe. Napełniają nadzieją i wiem, że któregoś dnia pokocham samą siebie jak autorka. Dziękuję jej za tę książkę. Była moim ukojeniem, którego szukałam. /Arystokratka spod księgarni