Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyznam szczerze, że gdy natknęłam się na "Panią Walewską", ani nie słyszałam wcześniej o tym tytule, ani nawet nie kojarzyłam prawdziwej historii pani Walewskiej. Pobieżnie zapoznałam się z fabułą w Internecie, zaciekawiło mnie, więc kupiłam - myśląc, że będzie to przyjemny romans historyczny w stylu Jane Austen (mam na myśli podobieństwo raczej w samej fabule, niż w stylistyce, to znaczy - ot, taki przyjemy romansik). Nic z tych rzeczy! "Pan Walewska" ogromnie mnie zaskoczyła swoją smutną i gorzką historią, całą gamą uczuć, które wręcz biły z kartek. Książka napisana została ponad sto lat temu, ale uważam, że zdecydowanie radzi sobie z upływem czasu i choć czasem zawiłości polityczno-historyczne mogą stanowić nie lada przeszkodę (której zrozumienia nie ułatwiają dialogi bohaterów, będące typowymi dworskimi frazesami owiniętymi w grube połacie bawełny),to przeczytałam ją wręcz jednym tchem. A scena rozmowy Pawła z siostrą była tak przejmująco smutna i piękna, że aż zatrzymałam się przy tym fragmencie i czytałam go raz za razem. Po książce pozostała mi też pewna przykra refleksja: jakże smutne było przez całe wieki życie kobiet, jak bardzo pozbawione były one decyzyjności i samostanowienia...