Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ocena: Dwója. Wrażenia: Takie sobie na tle innych książek okołomedycznych, zbiór krótkich opowieści o pracy w SORze i o życiu prywatnym autora (meh, nie jestem fanką takich wtrąceń). Duży minus za rozdział "karlica" - dla osób niskorosłych jest to określenie obraźliwe, jak "p*dał" czy "m*rzyn", to raz. Dwa - "nigdy wcześniej nie widziałem nikogo podobnego do tej kobiety na noszach" - serio, lekarz? "Musieliśmy ją zaintubować, jej szyja była gruba i krótka, a twarz zniekształcona; nie miała założonego wenflonu, a śmieszne nie było śmieszne, lecz przerażające" - wow, takie śmieszne, niskorosła osoba, niech ktoś zatrzyma tę karuzelę śmiechu. "(...) ranna w głowę i pijana, dziwne, szalone stworzenie, któremu udało się w jakiś sposób złożyć swoje życie w nasze ręce" - dobrze, że nie "zwierzątko". "Karlice, bary, tańce i cała reszta - to było zabawne w tej chwili naszej żywiołowej ulgi i nagle wszyscy zaczęliśmy się śmiać, tam za szybą, patrząc na nią na stole" - czujecie ten komizm, nie? "Wyobrażam ją sobie tańczącą w barze albo podczas przyjęcia, wyobrażam sobie jej mizerny los i to, jak trudne musi to być dla każdego - mieć taką przypadłość. Ale wyobrażam też sobie jej radość, gdy tłum śmieje się z nią, a nie przeciw niej, wiwatuje i bije brawo, co z pewnością niekiedy też robi". Dla kogo: Serio są lepsze książki - takie, w których nie szydzi się z pacjentów.