Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przez długi czas mojego (dorosłego!) czytelniczego życia unikałam literatury non fiction. Dlaczego? Tutaj niestety logicznej odpowiedzi nie mam. Jednak w końcu nastąpił przełom i od tej pory reportaże są jednym z moich ulubionych gatunków. Rzadko zdarzają się miesiące, bym jakiegoś nie przeczytała. "Zatyrani. Reportaż o najgorzej płatnych pracach " autorstwa Jamesa Bloodworth'a zaciekawił mnie z opisu okładki i bardzo chciałam po niego sięgnąć. Niestety, czar zaczął pryskać wraz z kolejnymi stronami książki i co najgorsze – było już tak aż do jej zakończenia. Niewątpliwie doceniam wkład autora w przygotowanie reportażu. Dlaczego? Wcielanie się w najgorzej opłacanych pracowników i wykonywanie ciężkiej pracy na pewno było dla niego nie lada wyzwaniem. Rzecz w tym, że...to już wszystko było. To żadna zaskakująca ani odkrywcza "konwencja" tworzenia reportażu. Wielu dziennikarzy i reportażystów robiło podobnie wiele lat wcześniej. Warto przytoczyć tutaj np. książkę Günter Wallraff "Z nowego wspaniałego świata". "Zatyrani" jak dla mnie w wielu miejscach po prostu wieje nudą. Przydługie opisy sytuacji politycznej, społecznej i ekonomicznej Wielkiej Brytanii, mnóstwo teoretyzowania, a prawdziwego, mocnego reportażu "jak na lekarstwo". Rozmowy ze współpracownikami są nudne, niekiedy wręcz sztuczne i wcale nie sprawiają, że identyfikujemy się z "zatyranymi". Niektóre z "wcieleń pracowniczych" autora opisane są niezwykle pobieżnie (przyjęto zasadę jeden rozdział – jedna praca),a pozostałą część danego rozdziału można podsumować jako "dużo słów, mało treści". Temat gig economy przewija się ostatnimi czasy bardzo często, stąd (moim zdaniem),aby o nim pisać, trzeba mieć coś ciekawego do przekazania. I umieć to zrobić. Tutaj obu tych czynników zabrakło. Szkoda. Za książkę dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka. https://www.instagram.com/zakochana_w_literach/