Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Instastory to jedna z tych książek, które zachęcają ciekawą okładką, natomiast treścią już nie do końca. Owszem, w opisie od wydawcy jest zaznaczone, że jest to „powieść dla fanów czarnego humoru, parodii i śmiechu”, w związku z tym wiedziałam mniej więcej, czego mogę się spodziewać. Mimo wszystko poziom absurdu był nieco wyższy, niż przewidywałam. Ale wiecie co? I tak całkiem dobrze bawiłam się przy tej książce! Mam ogromny problem z tym, jak ją ocenić. Chociaż dostarczyła mi rozrywki, to nie wiem, czy jestem w stanie wam ją polecić. Warsztatowo nie jest wybitna, a autorka zawarła w niej tyle stereotypów, że aż głowa boli. I nawet jeśli – zgodnie z hasłem od wydawcy - to miało mieć charakter prześmiewczy, trudno było to wyczuć. Pomysł też miał potencjał – dziewczyna, która chce zaistnieć na Instagramie, szuka sposobu na zdobycie sławy. Tylko że… o tej instagramowej sławie jest wspomniane więcej w opisie niż w samej książce. Późniejsze motywy, które kierowały Sandrą, nie miały nic wspólnego z popularnością w mediach. Czy „Instastory” to książka prześmiewcza, przekoloryzowana, nierzeczywista i czasami zupełnie bezsensowna? Tak! Czy bawiłam się przy niej dobrze? Tak! Prawdopodobnie już do niej nie wrócę, ale nie mam też zamiaru się jej pozbywać, bo mimo tego, że wcale mnie nie zachwyciła, wspominać ją będę całkiem nieźle. A że ze względu na jej bezsens czy swego rodzaju głupotę? Kto by się tym przejmował!