Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Orunia – dzielnica Gdańska, często uznawana za biedną lub niebezpieczną. Leżąca na peryferiach miasta, nie może się równać pod względem zainteresowania literatów z Oliwą, Wrzeszczem czy Śródmieściem. Ma jednak swój niepowtarzalny nastrój, snuty przez nadraduńskich spacerowiczów, senny rynek przy Gościnnej czy leniwie czekające na podniesienie szlabanu na kilku przejazdach kolejowych sznury samochodów. I właśnie to zwolnione tempo dzielnicy uchwycił Autor w „Oruńskim antykwariacie”. Kosik jest mieszkańcem Oruni, którą wielbi ponadprzeciętnie a co wyziewa z kart książki. Owa admiracja ma jednak dwie, odmienne, konsekwencje – z jednej strony „Antykwariat...” pełen jest szczegółowych, smacznych (i nieznanych!) detali, historii, wspomnień i ciekawostek. Zakochany orunianin wykonał porządną robotę. Z drugiej strony sentymentalny styl, mający źródło w umiłowaniu dzielnicy, ewoluuje czasami w przesadną melancholię i może irytować. Całość przybiera formę gawędy, miejskiej klechdy, nie należy więc spodziewać się bibliografii, przypisów czy nawet reporterskiego stylu. Swada opowieści wciąga jednak na tyle, że jej nietypowość nie razi, a wydaje się wręcz na miejscu. Książka okazała się też świetnym (dosłownie) przewodnikiem po nieodkrytej (lub lekko przykurzonej) dzielnicy. Orunianom i gdańszczanom szczerze polecam (i lekturę, i oruńską peregrynację).