Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każdy chce rządzić światem. Naprawdę każdy! O to przecież w gruncie rzeczy chodzi, prawda? Zawsze w końcu chodzi właśnie o to. I każdy rodzaj uważa się za numer jeden. I każdy osobnik jest święcie przekonany o tym, że tylko on może zasiąść na tronie i wydawać rozkazy innym, niszczyć innych. I każdy w rzeczywistości ulega jakiemuś złudzeniu, gdyż na wszystkich tronach, tam wysoko, jest jedynie samotność i chłód.

Człowiek jest na tyle cywilizowany na ile potrafi zrozumieć kota.

Czyż jedno bezprawie może naprawić inne? I czyż niegodziwe czyny zasługują na łagodniejszą ocenę tylko dlatego, że dopuszczają się ich ofiary innych niegodziwych czynów?

Zadawałem sobie pytanie, czy to możliwe, żeby matka natura wyszydełkowała nie tak jak trzeba jedyny ścieg, stwarzając istotę, którą ciągoty do wszechwładzy, niby nie rokującego żadnych nadziei pacjenta psychoanalitycznego, popychają do zamordowania własnej pramatki?

Jeśli nie będzie chciał spełnić moich uzasadnionych żądań, niby przypadkiem pokażę mu moje blizny i z wyrzutem spojrzę mu głęboko w oczy. Podziała – jestem tego tak pewien jak tego, że widziałem Krainę Wiecznych Łowów.

Koniec każdej historii jest zazwyczaj smutny. Po pierwsze dlatego, że znowu powracamy do nudnej rzeczywistości a po drugie dlatego, że wszystkie prawdziwe historie najczęściej kończą się smutno. Życie jest w końcu padołem płaczu, pełnym cierpienia, chorób, niesprawiedliwości, beznadziejności i nudy. Opowieść z sensownym zakończeniem to złudzenie. Każdą prawdziwą historię kończy śmierć.