Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Głębia przeraża, jawi się jako bezkres, w którym może człowieka spotkać wszystko. Tak wygląda sytuacja z głębią kosmosu oraz podziemi, a także głębią wód – i nie ważne, czy myślimy tu o morzach, oceanach, czy jeziorach bądź malutkich i niepozornych stawach. Niezbadane obszary wodne od lat rozpalają wyobraźnię, a podwodna fauna i flora fascynuje badaczy i naukowców. Również artyści dają się porwać tajemnicom skrywanym pod powierzchniami wód. Jednym z nich jest Christophe Bec, wspaniały scenarzysta i rysownik, znany polskim czytelnikom z takich tytułów, jak „Sanktuarium” czy „Bunkier”. „Mroczna otchłań” to komiks powstały na podstawie jego scenariusza, z ilustracjami Erica Henninota i Milana Jovanovica. W skład pierwszego tomu polskiej edycji wchodzą trzy oryginalne albumy. Bohaterką tego ekologicznego thrillera jest oceanografka, Kim Melville, która zajmuje się badaniem kłopotliwych, niebezpiecznych i trudnodostępnych akwenów wodnych. Jak to w życiu bywa, ruch skrzydeł motyla na jednym krańcu świata, może wywołać tsunami na innym – w przypadku tej opowieści wiele czynników na przestrzeni wielu, wielu lat złożyło się na to, że pewnego dnia bohaterka zostaje (w dość kontrowersyjny sposób) zwerbowana przez obrzydliwie bogatego kolekcjonera do misji pozyskania okazu drapieżnika z gatunku, który rzekomo dawno już wyginął… Fabuła komiksu jest bardzo ciekawa, a tajemnice i wątki mnożą się z każdą kolejną stroną. Co prawda można napisać, że takie skakanie z wątku do wątku, wprowadza chaos w narrację, a jednak trzeba przyznać, że w tym przypadku rozwiązanie to bardziej intryguje aniżeli irytuje. Ciekawy jest również rozmach tej opowieści – dostajemy elementy układanki, które sięgają nie tylko czasów prehistorycznych, ale również różnych kontynentów, w różnych przedziałach czasowych. I oczywiście nie uzyskujemy finalnie żadnej odpowiedzi – ale również to trudno uznać w tym przypadku za mankament. Całość została zobrazowana realistycznie. Delikatna kreska, podkreślone detale, które wspaniale prezentują się w przypadku kadrów ukazujących morskie głębiny to naprawdę ogromna zaleta „Mrocznej otchłani” – jedyne czego można by było wymagać to użycia żywszych, bardziej wyrazistych kolorów, które sprawiłyby, że historia ta nabrałaby odpowiedniej (względem tematyki) drapieżności. „Mroczna otchłań” to satysfakcjonujące połączenie gatunkowe, na który składają się elementy ekothrillera, animal horroru, ale także science-fiction czy przygodówki. Teorie spiskowe, gigantyczne (wymarłe?) stwory, pieniądz i walka o władzę, sekrety świata i sporo wiedzy popularnonaukowej oraz wiele, wiele więcej. Ciekawa jestem co też przyniosą kolejne tomy tej serii. Polecam.