Christophe Bec

Trzeci tom serii "Mroczna Otchłań" to zdecydowanie najbardziej obszerna lektura z tej serii. I mniej więcej w połowie tego wydawnictwa byłem gotowy zaryzykować opinię, że jest to najlepszy tom "Mrocznej Otchłani". Ale druga połowa tego wydawnictwa zweryfikowała moją tezę. Christophe Bec w poprzednich tomach tworzył mitologię świata przedstawionego w "Mrocznej Otchłani" i w końcu zdecydował się z tą kreacją rozliczyć. Jednak robi to w najdziwniejszy z możliwych sposób. Serwując chaotyczne i dość niespodziewane retrospekcje zarówno dotyczące mitologii, jak i bohaterów tej historii. Główni bohaterowie miotają się w niemal nieskończoność popełniając błędy, podejmując dziwnie, kompletnie irracjonalne decyzje. O ile pierwsza połowa tego tomu to ciągłe budowanie napięcia i nabijanie punktów, tak druga połowa to powtarzalność, zagubienie i tracenie wcześniej nabitych punktów. To co dzieje się w drugiej połowie trzeciego tomu "Mrocznej Otchłani" można było pokazać na 20-30 stronach, tymczasem Bec nie ogranicza się i wyciąga wszystko do granic możliwości. Pod koniec czytania tego albumu czułem się potwornie zmęczony tą historią i jej bohaterami. Christophe Bec kompletnie zmarnował potencjał, który tak dobrze budował do tej pory. Natomiast warstwie graficznej niczego nie jestem w stanie zarzucić, jest bardzo przejrzysta i ciekawa.