Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moje nadzieje na mocno socjologiczny, obszerny portret pokolenia młodych kobiet i dziewcząt, którym przyszło dorastać w koszmarnych czasach III Rzeszy, rozwiał już pierwszy rozdział. Autor nie może się zdecydować pomiędzy przedstawieniem historii konkretnej osoby, z którą udało mu się porozmawiać o dorastaniu w Berlinie w latach 30-tych, a opowiadaniem o przeciętnej rzeczywistości. Cenne jest spojrzenie na zaślepienie nazizmem z każdej ze stron, odkrycie perspektywy ludzi którzy byli oddani partii i wodzowi, ale całość jest niespójna, przypomina bardziej poskładane razem reportaże. Czytając historyczne opracowanie, ma się też nadzieję na bardziej profesjonalną analizę i nazewnictwo naukowe pewnych zjawisk. Słowa takie jak "siusianie" w kontekście fetyszu moczu brzmią niepoważnie. Zostaje mi też mieć nadzieję, że używanie słowa "zboczeniec" to nietrafne tłumaczenie "pervert" z angielskiego. Także stwierdzenie autora o tym, że relacje lesbijskie wśród kobiet są spowodowane brakiem kontaktu z mężczyznami, brzmi jak ignoranckie uproszczenie genezy seksualności człowieka. Nie zabrakło też obowiązkowej części o seksualności samego Fuhrera – temat ten wraca niczym bumerang na portalach czy w gazetach z historycznymi ciekawostkami, które stawiają przede wszystkim na sensacyjne nagłówki. O ile rozdział o walkach niemieckich dzieci i młodzieży w obronie miast z aliantami porusza i rzuca światło na rzadko przypominany wycinek dziejów, tak dywagacje o perwersjach austriackiego malarza (bez podawania konkretnych źródeł) budzi lekki niesmak. Mogę polecić jedynie pasjonatom tematu, którzy chcą porównać różne sposoby narracji o nazizmie oraz osobom zainteresowanym historią pierwszej połowy XX wieku, które dodatkowo mają zacięcie do zastanawiania się nad tym, jak narodowość wpływa na sposoby opowiadania o II WŚ Całość oceniam na 4 na 10 i kawałek wczorajszego chleba z Delmą.