Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka ta to opowieść o trzech kobietach, które postawiły sobie za cel opuszczenie swoich krajów, w których życie stało się z różnych przyczyn ekstremalnie uciążliwe. Wojna w Syrii, klęski żywiołowe w Nigerii i problemy społeczno-religijne w Erytrei - to właśnie jest powodem tego, że każda z kobiet zostawia za sobą swoje życie i wyrusza do Europy. Historia łapie za serce i nie puszcza nawet na moment, bez uciekania się, z pozoru, do tanich chwytów. Książka sprawia wrażenie jakby imitowała rzeczywistość w sposób nader realny, co możemy przypisać świetnemu wyważeniu rejestru i języka autora. Nieliczne momenty radości nie są cukierkowe, a te liczniejsze, przykre doświadczenia, opisane są precyzyjnie, ale nie beznamiętnie. Problematyka jest również bardzo umiejętnie wpisana w narrację, nie będąc surowo podaną na tacy. Nawet więcej, autor bardzo zręcznie zasiewa przemyślenia czytelnikowi w trakcie lektury, gdy mierzymy się z problemami stawianymi przed bohaterkami. To również można przypisać bardzo trafionemu stylowi w jakim napisana jest powieść. Dlaczego zatem mam problem z uznaniem tej książki jako pełnoprawnej laureatki tegorocznej edycji Goncourtów w Polsce? Otóż ten sam, świetnie dobrany język i wyjątkowo umiejętnie oddany realizm, pozorny realizm, które są głównymi budowniczymi narracji i emocjonującej fabuły, z dalszej perspektywy wydają mi się użyte instrumentalnie dla osiągnięcia pewnego celu. Historie kobiet są modelowe i poprowadzone jak po sznurku, co nawet nam otwarcie mówi układ książki. Co więcej, poprzez odwołanie się do prawdziwych wydarzeń pod koniec historii, czytelnikowi miesza się fikcja literacka z tym jak faktycznie wygląda rzeczywistość. Nie jest to reportaż, choć autor w najmniejszych szczegółach przedstawia to jak przebiega podróż kobiet (i nie tylko tych trzech kobiet),która kończy się katastrofą statku, co rzeczywiście miało miejsce. Nie podoba mi się ten zabieg i uważam, że łatwo można było go uniknąć, jeśli Dalembert pozostałby w sferze literackiej fikcji, która, jak widać, wychodzi spod jego palców bardzo zręcznie. I nie zrozumcie mnie źle, proszę. Uważam, że jeśli książka zwróciła uwagę choć kilku osób na problemy jakie stawiane są przed uchodźcami na ich drodze, a parę innych dogłębnie wzruszyła, to należy to zaliczyć jako sukces. Życzyłbym sobie jednak, i mam nadzieję, że nie jest to życzenie odrealnione, aby literatura zaangażowana z kategorii tych fikcyjnych, pozostała w mniejszej zależności od świata rzeczywistego niż ma to miejsce w Mur Méditerranée. Tym niemniej, polecam sprawdzić i wyrobić sobie własną opinię!