Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rzadko sięgam do poetyckich tomików, bo nie uważam się za konesera tego rodzaju twórczości literackiej. A jednak ten niezbyt obszerny zbiór wierszy Stanisławy Kalus mocno przemówił do mojej wrażliwości i wyobraźni, zmusił mnie do spojrzenia w przeszłość, wskrzeszenia okruchów wspomnień z okresu dzieciństwa, wczesnej młodości, pierwszych uczuć, fascynacji, ale też do wspomnień z czasu odpowiedzialności za dom, dzieci, rodziców... W twórczości Stanisławy Kalus przemijanie i wiążąca się z nim starość oraz samotność, stanowią motyw przewodni, ale wyrażony bez żalu, wewnętrznego bólu czy poczucia krzywdy, z pełną świadomością, że jest to nieuchronna kolej rzeczy, że każdy doświadcza tego, choć zupełnie inaczej to odczuwa, przeżywa. Z wielu wierszy bije chwytające za serce wzruszenie, kiedy autorka wspomina swe dzieciństwo spędzane u dziadków, zapach chleba znaczonego znakiem krzyża przez matkę, czułe gesty z jej strony, świadczące o matczynej miłości. Nie brak w tych wierszach refleksji odnoszących się, z perspektywy przeżytych lat, do współczesnego życia, do deprecjacji wartości moralnych, braku szacunku dla innych ludzi i wyrażanych przez nich poglądów, braku empatii, pogoni za pieniądzem i innymi dobrami doczesnymi, za karierą ... Na życie rodzinne, na czułość, bliskość nie starcza już czasu. Wiersze są jasne, wyraziste w swym przekazie, urzekają prostotą i mocno trafiają do odbiorcy. Mnie najbardziej podobały się: "Starość", "Czym pachnie chleb", "Odchodzący świat", "Starsza Pani", "Moje lustro" oraz "Żyj". Oto on: "Nie wejdziesz znowu do tej samej rzeki nie przeżyjesz ponownie wczorajszego dnia nie staniesz się znowu piękny i młody nie odzyskasz żadnej utraconej okazji nie próbuj nie analizuj nie żałuj siądź przeczytaj odłożoną książkę uśmiechnij się do dziecka do słabego już staruszka napisz wiersz pochyl się nad cudzym bólem zaczerpnij świata posmakuj słońca nie zrywaj kwiatu żyj."