Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powiem szczerze, że nie jestem wielkim fanem debiutów literackich. Na kilku się przejechałem i na kilku zawiodłem. Kiedy jednak zobaczyłem, że ktoś przygotował swój debiut na motywie krasnoludów, długo się nie zastanawiałem. Zamówiłem, przeczytałem, a poniżej moje wrażenia. Początkowo, spojrzawszy na spis treści książki odniosłem wrażenie, że jest to typowy zbiór opowiadań. Zbiory opowiadań, często mają to do siebie, że związki fabularne pomiędzy opowiadaniami, o ile istnieją, są bardzo luźne. Tutaj autor stworzył świat, umieścił w nim rasę krasnoludów, stworzył kilka postaci głównych i rozrzucił je w spektrum czasowym między tymi opowiadaniami. Opowiadania są ze sobą w związku z tym powiązane, postacie przewijają się między nimi w mniejszym lub większym stopniu i istnieje dość sporo nawiązań do wydarzeń z poprzednich opowiadań - całość więc ma spójną formę fabularną. Królestwem krasnoludów rządzi Król Pod Górą, a jego dominia zamieszkują trzy główne klany krasnoludów: Wietrznostopi, Mroczne Kowadła i Młotodzierżcy. Są to klany od siebie różniące się fizjologią (Mroczne Kowadła mają ciemną skórę, Wietrznostopi są najwyższym rodzajem krasnoludów, itp),a także podejściem do magii i życia. Co do samej fabuły, zaczyna się ona od paktu. Paktu pomiędzy trzema krasnoludami (każdym z innego klanu),trzema przyjaciółmi, którzy zaprzysięgli na honor, że pozostaną braćmi. Kiedy jednak Król Pod Górą umiera i nie zostawia po sobie żyjącego następcy, dochodzi do wojny klanowej o to, kto powinien przejąć władzę. Dawni przyjaciele i bracia krwi stają po przeciwnych stronach barykady. Komu winni są lojalność i co w ich mniemaniu jest honorowym zachowaniem? Krasnoludy w książce Macieja Pary nie powielają stereotypu. Oczywiście są one niskiego wzrostu, włochate, rubaszne, lubią piwo i karty, a czasem porządną bitkę, ale mają w sobie pierwiastek ludzki. Zaczynamy tutaj dostrzegać krasnoludy nie jako czarne, czy białe postacie, ale jako wiele odcieni szarości. W przedstawionym obrazie mamy możliwość zaobserwować krasnoluda, który zataja przed swoim przełożonym, że odnalazł poszukiwaną kobietę z dzieckiem, ponieważ kierowała nim empatia i pamięć o własnych dzieciach. Mamy krasnoluda, który wstrzymał się z machnięciem toporem, bo "wróg" to syn jego dawnego przyjaciela. Maciej Para zdecydowanie stawia krasnoludy w innym świetle i ukazuje nam, czytelnikom, je jako skomplikowane istoty o złożonej moralności - pojęcie honoru nie jest dla wszystkich takie samo, a właśnie krasnoludzki honor stanowi główny temat tych opowieści. Oprócz krasnoludów, w książce występują i inne rasy, jak arlokki, orki, elfy, czy ludzie, ale autor nie przykłada do nich takiej wagi - w końcu to nie o nich książka. Świat jest bardzo dobrze wykreowany. Mamy klasyczne krasnoludzie lokacje, takie jak podziemne miasto, jaskinie, krasnoludzkie warownie, szczyty górskie, itp. Wydaje się być on dopracowany z dokładnością do najmniejszych detali. Reasumując: Książka w pełni poświęcona krasnoludom to coś czego do tej pory nie spotkałem na rynku, stąd moja ciekawość odnośnie tego tytułu. Jako debiut literacki, książka przerosła moje oczekiwania i mogę ją polecić z czystym sercem wszystkim miłośnikom krasnoludzkiej rasy.