Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Usiądź i posłuchaj głosu dojrzałej, coraz bardziej rozeźlonej podmiotki, która w pozbawiony przemocy sposób opowiada o agresji z ekranów komputera, telewizora, a nawet z memów. Miejscami żartuje na czarno, gdzie indziej wchodzi w kupieckie kontrakty, by na koniec oddać na piśmie tomik o zaangażowaniu albo może o przetrawianiu aktualności, bo przecież wiadomo, że rzeczywistość nie daje się ująć w epistemologiczne ramy jednostki, a niezgoda na brak empatii wobec przyziemnej transcendencji, czyli ignorowanie innych ram odczuwania poza swoimi, tak znamienne dla co poniektórych ze świata wielkiej polityki, wybrzmiewa bodaj najsugestywniej z tychże wierszy. Gorąco zachęcam do lektury!