Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie od­dzie­lisz ziar­na od plew, bo życie ze wszyst­kie­go robi smo­othie (ach, jaka pięk­na hip­ster­ska się ojcu udała me­ta­fo­ra, to nie jest już oj­ciec z lat osiem­dzie­sią­tych, który w pierw­szej ko­lej­no­ści po­my­ślał­by o pasz­te­cie), nie pa­trzy na ja­kość, jest jak walec, który zrów­nu­je nie­bio­sa do­brych in­ten­cji z twar­dą glebą ich opła­ka­nych skut­ków, i na tym po­le­ga do­ro­słość, słon­ko, żebyś to wresz­cie po­ję­ła i prze­sta­ła się do mnie o wszyst­ko przy­pier­da­lać.

Tak mówi sobie oj­ciec.

Nie­świa­do­mość jest mą­drzej­sza od świa­do­mo­ści, nie bawi się w żadne nie­po­trzeb­ne tabu, wali pro­sto z mostu. Do­pie­ro świa­do­mość ob­ra­bia ro­dzi­ców w fil­trach po­la­ry­za­cyj­nych, to je­dy­ny spo­sób, by dało się z nimi wy­trzy­mać. Fil­tro­wa­nie ro­dzi­ców jest stra­te­gią prze­trwa­nia nie­za­leż­nie od tego, czy mamy do czy­nie­nia z ich wspo­mnie­niem, czy z żywą obec­no­ścią, na­rzu­ca­ją­cą się co­dzien­no­ści jak mój roz­po­star­ty na ka­na­pie oj­ciec.