Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Yuuichi Katagiri ciężko pracował, aby uzbierać pieniądze na szkolną wycieczkę. Miał udać się na nią wraz ze swoimi przyjaciółmi, jednak pewnego dnia oszczędności w tajemniczy sposób znikają. Wszystko wskazuje na Sawaragi i Shibe — jego znajomych, mimo że ci są niewinni. Parę dni po tych wydarzeniach sprawa z pieniędzmi wydaje się jednak tylko pięknym snem, gdy cała grupka otrzymuje dziwne listy. Zwabieni na spotkanie, wpadają w pułapkę bez wyjścia i dowiadują się, że jedno z nich jest zdrajcą odpowiedzialnym za „grę w przyjaźń”. Całość mocno przywodziła mi na myśl „Squid game” – mamy zapadającą w pamięć lalkę, zabawy kojarzone z czymś niegroźnym, dług i walkę o przetrwanie. Różnica jest taka, że tutaj nikt nie ginie (na razie),a głównym motywem jest testowanie przyjaźni. Dla jednych może to być tylko to, jednak myślę, że lepszym słowem będzie „aż”. Wiecie, przyjaźń to nie byle co, to już nie jest znajomość lub kojarzenie kogoś, bo siedzi ławkę dalej na zajęciach. Przyjaźń to już zdecydowanie coś więcej, opierające się na wzajemnym zrozumieniu i zaufaniu. Wiele osób używa słowa „przyjaźń” jako synonim do koleżeństwa lub znajomości, a w mandze znaczenie relacji jest analizowane pod każdym względem. Jednocześnie już po 1 tomie widać trójwymiarowość u bohaterów i milion intryg. Yuuichi z racji tego, że jest najbiedniejszy, od razu jest posądzony o kradzież i pomimo tego, że początkowo nic na to nie wskazuje, to szybko wykazuje się olbrzymim intelektem i wiedzą, która wątpię, aby była przypadkowa. Tutaj każde zdanie wypowiedziane przez bohaterów, jest wielokrotnie analizowane i rozkładane na czynniki pierwsze, bo w każdym, choćby najcichszym słowie i najmniejszym ruchu, ukryte jest drugie znaczenie. Osobiście uwielbiam mangi z elementami psychologicznymi, gdzie postać nie jest czarno-biała, a raczej stworzona z różnych odcieni szarości. Na razie bohaterowie mangi właśnie tacy wydają się być. Przyjaźń to łatwa i przyjemna sprawa, prawda? Otóż „Przyjacielskie rozgrywki” pokazują, że łatwiej nazwać kogoś przyjacielem niż faktycznie go mieć.