Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nadzieja to pragnienie i oczekiwanie, że coś się zdarzy, że będzie tak, jak tego chcemy... Można obudzić w kimś nadzieję, czyli skłonić do pozytywnego myślenia. Można też nadzieję zgasić, pozbawić jej kogoś. Mówi się, że nadzieja umiera ostatnia. Oznacza to, że zawsze towarzyszy nam nadzieja na zmianę sytuacji, na jej polepszenie.

Godność dziecka to nie pedagogiczny patos, ale niepodważalny fundament praw dziecka.

Przyjaźń łączy nas z ludźmi, których lubimy, szanujemy, jesteśmy dla nich życzliwi, ufamy im i jesteśmy w stosunku do nich szczerzy – i wszystko to jest odwzajemnione. Uczucie to wymaga ciągłej pracy, by nie wygasło, o przyjaźń trzeba dbać i ją pielęgnować.

Jeśli ktoś zrobił dla nas coś miłego, dobrego, pomógł nam lub nas wspierał – czujemy wdzięczność. Chcemy się za te wszystkie serdeczne gesty odwzajemnić, podziękować.
Wdzięczność niesie ze sobą szczęście i radość. Najbardziej
pasuje od niej słowo „dziękuję”.

Współczucie rodzi się wtedy, gdy wspieramy kogoś, troszczymy się o niego, współodczuwamy razem z nim i chcemy mu pomóc. Współczujemy, więc dostrzegliśmy cierpienie i rozumiemy, że komuś, kto go doświadczył, jest źle.
Współczucie to nie to samo, co litość, która wiąże się raczej z użalaniem się nad kimś.

Wszystkie dzieci mają prawo się uczyć. Zdobywanie wiedzy powinno wiązać się z rozwijaniem osobowości, talentów, a nauka powinna odbywać się w duchu tolerancji i szacunku. Prawo do nauki to jedno z praw dziecka zapisanych w najważniejszych dokumentach (m.in. w Konstytucji naszego państwa i przyjętej przez prawie wszystkie państwa na świecie międzynarodowej Konwencji o prawach dziecka).

Życzliwość to cecha dobrych ludzi, którzy mają przyjazne usposobienie i chcieliby, żeby innym działo się dobrze. Kiedy spotykamy życzliwego człowieka, od razu czujemy jego przychylne nastawienie do nas. On nigdy nie będzie cieszył się z naszego nieszczęścia i zawsze uraduje go nasz sukces czy nasze szczęście.

Akceptacja to inaczej aprobata – wyrażenie na coś zgody, pogodzenie się z czymś, uznanie czyjegoś zdania... Akceptować możemy innych ludzi, ale również samego siebie. Jak powiedzieć, że wyraża się aprobatę? Na przykład: jestem za tym, biorę twoją stronę, stoję za tobą murem, popieram cię, daję ci wolną rękę, zgadzam się z tobą, jestem po twojej
stronie...

Godność osobista nie jest zależna od płci, narodowości, wieku, wykształcenia czy posiadanego majątku. Wiąże się z szacunkiem, który mamy dla samych siebie i poczuciem własnej wartości. Jak można naruszyć czyjąś godność? Na przykład stosując przemoc, obrażając kogoś,
zaniedbując jego potrzeby. Jest też drugi rodzaj godności – związany z zaszczytnymi tytułami i stanowiskami. Godność taka nie jest nam dana od urodzenia, na nią trzeba zapracować.

Patriotyzm to miłość do własnej ojczyzny, przywiązanie do niej
i ludzi w niej mieszkających. Dawniej, kiedy wolność Polski była zagrożona, w czasach wojen, patrioci gotowi byli oddać życie za ojczyznę. Dziś na szczęście nie ma takiej potrzeby. W czasach pokoju patrioci m.in. uczestniczą w obchodach świąt narodowych, dbają o okolicę, uczestniczą w ogólnopolskich akcjach, poprawnie mówią i piszą w języku ojczystym, uczestniczą w wyborach...

Wolność to sytuacja, w której możemy robić to, co chcemy, możemy się na coś zgodzić albo odmówić i nikt do niczego nas nie zmusza. Nie wszyscy ludzie mają szczęście żyć w wolnym kraju. Nie we wszystkich państwach można też pisać i mówić, co się każdemu podoba. Władza w niektórych państwach niestety narzuca, co trzeba mówić, myśleć, w co wierzyć...

Order Uśmiechu to wspólny świat dzieci i dorosłych.

Czy ktoś panuje nad tą demokracją? Przecież nie można, tak bez pozwolenia właścicieli, wejść do czyjegoś pokoju i mazać mu po ścianach...

Demokracja demokracją, zabawa zabawą, ale na demolkę nie można pozwolić.

Jest miłość rodzinna (rodziców do dziecka i dziecka do rodziców, miłość pomiędzy rodzeństwem czy krewnymi), miłość do ojczyzny (patriotyzm). Jest też miłość platoniczna (bezinteresowne duchowe uczucie) i miłość przyjacielska (wolna od pożądania) czy zmysłowa i gwałtowna miłość romantyczna.

Empatia to inaczej zdolność współodczuwania, czyli wyobrażenia sobie, co może czuć, przeżywać lub myśleć inna osoba, spojrzenia na świat oczami innych. Jesteśmy empatyczni, jeśli cieszymy się razem z kimś, kiedy jest szczęśliwy i smucimy się, gdy spotyka go coś nieprzyjemnego, ale też wspieramy go w tej chwili.

Pokój to inaczej spokój – wewnętrzna równowaga wynikająca
z braku trosk i problemów. Pokój to także pojęcie
odnoszące się do relacji między państwami – to rozejm,
brak wojny między nimi, brak przemocy i działań zbrojnych.

Jeśli wiesz, że masz w sobie moc realizacji marzeń – użyj jej! Jeśli jeszcze tego nie wiesz – poszukaj jej. Znajdziesz ją na pewno! Pamiętaj – marzenia nie spełniają się same, to Ty musisz je spełnić.

To dzieci w instytucji Orderu Uśmiechu pełnią trzy nieformalne funkcje społeczne. Są nimi:
- funkcja nauczycielska ukierunkowana na edukowanie osób dorosłych,
- funkcja wychowawcza ukierunkowana na permanentną weryfikację świata wartości i zachować świata dorosłych,
- funkcja promotorska ukierunkowana na ukazanie światu wyjątkowych, dojrzałych osobowości ludzi dorosłych.

Okazało się, iż znaczącym, wyraźnie akcentowanym momentem trajektoryjnym w biografii Kawalerów Orderu Uśmiechu było zetknięcie się z myślą Janusza Korczaka. Wielu z nich otwarcie mówiło, jak wiele zawdzięcza Korczakowi, jak w swoim życiu zawodowym i prywatnym wzorowało się na dziedzictwie Korczaka. Korczak dał im fundament pedagogicznej wiedzy i podstawy do działania na rzecz dzieci.

Order Uśmiechu żyje konkretnymi ludźmi i dla ludzi. Jego wyjątkowość uwidacznia się w specyficznej relacyjności.

Kawalerowie Orderu Uśmiechu wchodzą niejako na arenę, stają się widzialnym znakiem dziecięcych preferencji, pełnią funkcję dziecięcych wybrańców i autorytetów.

Order Uśmiechu działa jak magnes przyciągający dobrych, wrażliwych, empatycznych, kreatywnych, wyjątkowych, pełnych idei ludzi. Jest on zwierciadłem zmian społecznych zachodzących wokół praw dziecka, pozycji społecznej dzieci, emancypacji dzieci w Polsce i za granicą.

Fenomen Orderu Uśmiechu nadaje dzieciom i dzieciństwu specjalne znaczenie, wzbudza szacunek i wzmacnia prawa dziecka oraz podmiotowość dziecka. Odzwierciedla inny, specyficzny, tzn. równorzędny dialog dzieci z dorosłymi, buduje nowy model wychowania w relacji dziecko-dorosły.

To bardzo ważne, by pamiętać, że prawa człowieka zaczynają się od praw dziecka, bo prawa dziecka to prawa człowieka. Są one należne każdemu, tylko i aż, dlatego że jest człowiekiem. To prawa, na które nikt nie musi zasłużyć. Po prostu je ma i już.

Każdy człowiek ma prawo do miłości, chce być kochany i czuć
się bezpieczne. Kiedy kochamy – jesteśmy w stanie wiele poświęcić dla drugiej osoby.

Tolerancja to zgoda na różnorodność ludzi i świata. Ludzie są
sobie równi, ale są też cudownie różnorodni. Gdybyśmy wszyscy byli tacy sami, byłoby nudno. I nie potrzebowalibyśmy siebie wzajemnie.

Szacunek to sposób, w jaki powinniśmy traktować innych i siebie. Traktować kogoś z szacunkiem to być dla kogoś dobrym, liczyć się z jego zdaniem, traktować go poważnie..
Nie traktujemy kogoś z szacunkiem, jeśli przezywamy go
czy obgadujemy, odchodzimy, kiedy do nas mówi, niszczymy
jego własność lub zaglądamy do jego telefonu bez pozwolenia albo nie dotrzymujemy słowa.