Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Królowa Sabina i żurawie” Moniki Sobańskiej to lekka powieść, z gatunku kobiecych, polecana głównie jako lektura na jeden wieczór. Jeżeli któryś z Czytelników niniejszej recenzji spodziewa się zachwytów, może ich tu nie znaleźć. Autorka pochodzi z Pomorza Zachodniego. Z wykształcenia jest asystentem osoby niepełnosprawnej i terapeutą zajęciowym. Wolny czas poświęca na działalność charytatywną na rzecz osób niepełnosprawnych. Interesuje się kulturą, filozofią i sztuką japońską. Dusza artysty – w wolnych chwilach pisze lub maluje przyrodę. Jest miłośniczką książek o tematyce historycznej oraz biografii. Sabina jest dojrzałą kobietą, lekko naznaczoną przez życie, taka z bagażem doświadczeń. Ma stabilną pracę i prawie dorosłą córkę. Rozczarowana nieco sobą, mocno życiem. To jest taki punkt życia, kiedy można zacząć interesować się sobą, zadbać o swój rozwój i szczęście. Trochę pod wpływem impulsu decyduje się spędzić wakacje z siostrą i jej mężem. Razem z nimi rusza w koncertowe tournée po Europie. Sabina ma pełnić rolę tłumacza, jednocześnie się rozerwać i zwiedzić największe stolice Europy. Jak łatwo się domyślić, będzie to wyprawa jej życia. Ta niewielka książeczka może być doskonałą lekturą dla mniej wymagających czytelniczek, które przy czytaniu chcą się rozerwać. To opowieść, która nie wymaga skomplikowanych rozważań i szukania drugiego dna. Sporo tu miejsca na nostalgię – Sabina często odwołuje się do czasów studenckich, z rozrzewnieniem wspomina przelotne związki. Jest mnóstwo uczuć, emocji i romantycznych scenek, dlatego też „Królowa Sabina” świetnie wpisuje się w nurt literatury dla kobiet. Co dziwne, ,,Królowa Sabina i żurawie" to także powieść o kulturze. Sobańska sporo miejsca poświęca japońskiej tradycji, co doskonale odzwierciedla jej prywatne zainteresowania. Motywem przewodnim jest szal z motywem żurawia, który pojawia się na każdym etapie opowieści i śmiało pretenduje do miana głównego bohatera. Kraj kwitnącej wiśni prezentowany jest poprzez symbole, na ile prawdziwe nie mam wystarczającej wiedzy żeby to zweryfikować. Nawet tytułowe żurawie, tak mocno zakorzenione w naszej kulturze, są niestety japońskie. W tej historii Japonia ma ogromne znaczenie i będzie determinowała niektóre zdarzenia. To najmocniejszy punkt tej książki. Powieść o Sabinie i żurawiach w żaden sposób mnie nie zaskoczyła. Jest mocno przewidywalna, a do tego napisana bardzo przystępnym i nieco szkolnym językiem. Fakt, czyta się lekko. Może dlatego, że opiera się na prostych schematach. Bohaterowie naszkicowani grubą kreską, brak im wyrazistości i ostrzejszych, nieco bardziej odważnych barw. Trochę lepszy, mniej erotyczny, polski harlequin. Z opinii, które udało mi się przeczytać w sieci, książka się podoba (na popularnym portalu dla książkomaniaków ma wysokie noty, jednak oceniło ją niewiele osób). Nie mogę tu nie wspomnieć o błędach wydawcy (a może mnie się trafił taki felerny egzemplarz…). Tam gdzie dialog, tekst biegnie jednym ciągiem. I odwrotnie, tam gdzie tekst – wtrącenia jak do dialogu, niczym nie wyróżnione. Sporo literówek. Tak, czepiam się tej książki. Poznanie Sabiny polecam dla mało wymagających romantyczek, które lubią powieści o miłości z nutką sensacji. Jestem ciekawa Waszej refleksji po tej lekturze. Przewiduję, że sporo z Was w Sabinie znajdzie cząstkę siebie. Tych, którzy liczą na rozbudowany wątek samych żurawi – chcą poznać ich zwyczaje, sposób rozmnażania czy tajniki jak hodować lub dokarmiać, muszę rozczarować. Pojawiają się jedynie na japońskim szalu i przypadkowej tapecie. Czytelnikom „wyższego” poziomu, którzy oczekują flirtu z książką, czekają na element zaskoczenia, szukają smaczków w warstwie językowej, niestety odradzam.