Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Naiwna bajeczka, która niczego nie uczy. Mamy kwiecień 1944 r. Koło małej wioski rozbija się lotnik. Uciekinier z obozów jenieckich. Całe zajście zauważa dziadek z wnukiem na murku. Trwa wojna, a wojska alianckie przebywają na granicach Francji w konfrontacji z Niemcami. Młody, odważny chłopiec postanawia ukryć rozbitka. Dziadek zgadza się, by pomóc nieszczęśnikowi. Wiadomym jest, że fala ognia i dymu przyciągnie panów ze swastyką na ramieniu. I wszystko byłoby w porządku - mielibyśmy zgraną, bezpieczną opowiastkę o ratowaniu ludzkiego życia, ale nie. Musimy dostać efekciarskie wybuchy, dołożyć super-bohaterstwo i głupotę. Dwie trzecie historii trzyma poziom, by kolejno rozbić rozczulającą opowieść w beznadziejny mit o sile ludzkiego serca. Jakby serce miało ożywiać przedmioty nieożywione. Super-Golem w konfrontacji z Niemcami - przekomiczne kuriozum. Groteskowa wizja, która rozpada się z każdą sceną, a już szczytem idiotyzmu było podbiegnięcie chłopca do uzbrojonych żołnierzy, bo chciał pokazać, jaki on ważny jest w tej historii. Czego to ma uczyć dzieci? Że co? Nienawidź i zabijaj, bo piekło to inni?! (Cytując Sartre'a). Niemcy się wycofują po walce z Golumem, a chłopiec biegnie za nimi, żeby prowokować kość niezgody. Co ja mam powiedzieć dziecku? Siej wstręt do ludzi, bo owładnęła nimi ideologia? Albo że nie zwracaj uwagi na to, co robią inni, grunt, że masz dobre serce, a zło jest tylko na zewnątrz? Nie tego się spodziewają po ojcu.