Najnowsze artykuły
- ArtykułyCzytasz książki? To na pewno…, czyli najgorsze stereotypy o czytelnikach i czytaniuEwa Cieślik242
- ArtykułyPodróże, sekrety i refleksje – książki idealne na relaks, czyli majówka z literaturąMarcin Waincetel11
- ArtykułyPisarze patronami nazw ulic. Polscy pisarze i poeci na początekRemigiusz Koziński42
- ArtykułyOgromny dom pełen książek wystawiony na sprzedaż w Anglii. Trzeba za niego zapłacić fortunęAnna Sierant17
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Charles Baudelaire
91
6,9/10
Urodzony: 09.04.1821Zmarły: 31.08.1867
Francuski poeta i pisarz, zaliczany do parnasistów, prekursor dekadentyzmu. Jako młodzieniec, wysłany przez ojczyma w podróż morską na Mauritius, Reunion i do Indii, powrócił do ojczyzny bogatszy o wrażenia, które miały wywrzeć znaczący wpływ na jego twórczość. W Paryżu nawiązał kontakt ze środowiskiem pisarskim, m.in. z T. Gautierem, J. Banville'em, Ch. Sainte-Beuve'em; wieloletni romans ze statystką teatralną J. Duval znalazł odbicie w utworach poetyckich Baudelaire'a. Miłośnik malarstwa, w 1845 r. wydał pierwsze studium poświęcone tej dziedzinie sztuki Salon 1845. W tym czasie powstał też projekt tomu Lesbijki (pierwotny tytuł Kwiatów zła),Rok 1848 przyniósł pierwsze publikacje przekładów Baudelaire'a z E.A. Poego, które w dorobku poety odegrały rolę równorzędną z jego twórczością własną. Od 1850 r. Baudelaire, obok G. Flauberta, T. Gautiera i Ch. Saint-Beuve'a, gościł na obiadach literackich wydawanych przez wielkoświatową kurtyzanę A. Sabatier, którą później uwiecznił w najśmielszym, ale i najpiękniejszym erotyku Do nazbyt wesołej. W 1855 r. Baudelaire wydał szkice o malarstwie, które weszły w skład kanonu nowoczesnej krytyki sztuk plastycznych: Metoda krytyczna, Eugene Delacroix, Ingres. Dwa lata później ukazały się Kwiaty zła, z entuzjazmem przyjęte przez krytykę i publiczność, przez sąd uznane za przejaw obrazy moralności i obyczajów. W skład tomu weszły najważniejsze utwory poetyckie Baudelaire'a: Albatros, Balkon, Don Juan w piekle, Otchłań. Poeta urzeczony śmiercią, zafascynowany potęgą zła i brzydotą jako dopełnieniem piękna, pokazuje rozkład materii (ropiejące rany, ciała toczone przez robaki),szokuje odważnym erotyzmem i przedstawia sugestywną wizję przedmieść Paryża - miasta-molocha. Dopełnieniem i rozwinięciem Kwiatów zła miał być, w opinii samego autora, zbiór poematów prozą Paryski spleen (1864). Od 1858 r. Baudelaire, uzależniony od eteru i opium, coraz bardziej podupadał na zdrowiu. W czasie pobytu w Belgii uległ atakowi paraliżu; przewieziony przez matkę do Paryża, zmarł w klinice. Oprócz wymienionych utworów za życia poety ukazały się: studia o malarstwie Dzieło i życie Delacroix (1863),Malarz życia współczesnego (1863) oraz pełen akcentów osobistych dziennik Moje serce obnażone. Długo niedoceniany, Baudelaire wpłynął na rozwój symbolizmu oraz późniejsze kierunki w literaturze. Na język polski dzieła poety tłumaczyli m.in.: M. Jastrun, S. Korab-Brzozowski, A. Lange, W. Szymborska, A. Międzyrzecki i A. Słonimski.http://www.charlesbaudelaire.org/
6,9/10średnia ocena książek autora
2 657 przeczytało książki autora
5 211 chce przeczytać książki autora
284fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Powiązane treści
Rozmowy
2
Publicystyka
Konrad Wrzesiński
21
Drugi alfabet literacki. Z Irlandii do Libanu
Publicystyka
Konrad Wrzesiński
24
Drugi alfabet literacki. Europa nieznana
Varia
LubimyCzytać
758
Czytamy w Święta
Coraz bliżej święta, coraz bliżej święta, coraz bliżej święta... To już ostatnie Czytamy w weekend w tym roku, w przyszłym tygodniu zespół Lubimyczytać podzieli się z Wami swoimi...
Aktualności
Konrad Wrzesiński
204
Lubimyczytać to wy. Nagradzamy czytelników ze społeczności lubimyczytać
Przypomnijmy: tworzycie największą książkową społeczność w Polsce. I to właśnie was, użytkowników i użytkowniczki Lubimyczytać, postanowiliśmy przedświątecznie nagrodzić. Dzięki,...
Publicystyka
Konrad Wrzesiński
34
Znaleźć sens. 7 książek, które zmieniają podejście do życia
Czujecie się nieco zagubieni? Przytłoczeni światem, któremu brak stabilności? A może po prostu szukacie nieco sensu, walcząc z jesiennym obniżeniem nastroju? Mam dla was 7 książek,...
Aktualności
Anna Sierant
2566
Wyzwanie czytelnicze Lubimyczytać. Temat na kwiecień 2023
Przed nami czwarte już w tym roku wyzwanie czytelnicze Lubimyczytać. Sprawdźcie, do sięgnięcia po jakie lektury zachęcamy wszystkich miłośników książek w kwietniu!
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
A w duszy mej pogrzeby bez orkiestr się wloką, w martwej ciszy - nadziei tylko słychać jęk..
63 osoby to lubią
Zabijam się, bo czuję, że jestem nieśmiertelny(...)
42 osoby to lubiąŻycie to szpital, w ktorym wszystkich chorych trawi pragnienie zmiany łóżka. Ten chciałby cierpieć koło pieca, a tamten ufa, że wyzdrowieje ...
Życie to szpital, w ktorym wszystkich chorych trawi pragnienie zmiany łóżka. Ten chciałby cierpieć koło pieca, a tamten ufa, że wyzdrowieje przy oknie. Zdaje mi się, że tam, gdzie mnie nie ma, byłbym zawsze szczęśliwszy i sprawa przeprowadzki jest przedmiotem ciągłych dyskusji z moją duszą. ... I wreszcie moja dusza wybucha i krzyczy, jakże rozsądnie: "Gdziekolwiek, gdziekolwiek, byle poza ten świat!
24 osoby to lubią
Najnowsze opinie o książkach autora
Paryski splin Charles Baudelaire
7,9
Nie czuję ducha Paryża, nie czuję tego buntu, niczego niesamowitego w zasadzie nie czuję. Nie trafiają do mnie te rozważania, nie potrafię się wczuć. Czas poświęcony na Ch-B ponownie uważam za stracony i nie zamierzam sięgać po niego więcej. Widzę w niektórych fragmentach przerost formy nad treścią, są nader filozoficzne, a dotyczą spraw prostych. Jako miłośniczka sztuki, czytam coś, co wydaje się, że o sztuce mogłoby być, albo chociaż dookoła. Tymczasem okazuje się, że wcale nie wiem do końca, czy to nawet o sztuce było? Autor polecany mi przez innych czytelników tego portalu, cóż, nie moja wrażliwość. Lekko zamierzchły język, którego nie jestem fanką.
Wyzwanie czytelnicze LC kwiecień 2024: Przeczytam książkę, która przeniesie mnie w inne miejsce (7)
Sztuczne raje Charles Baudelaire
6,8
W drugiej połowie XIX wieku „poeci wyklęci” bardzo romantycyzowali nadużywanie alkoholu i narkotyków w ramach poszukiwań metafizyczno-poetyckich. Miłość do wina nie czyniła ich przecież zwykłymi pijakami, lecz
badaczami zmodyfikowanej rzeczywistości, czy jakbyśmy powiedzieli teraz, psychonautami. W Sztucznym Raju Baudelaire potwierdza dionizyjski entuzjazm, śpiewając o radościach, jakie przynosi cierpiącej ludzkości „tajemniczy bóg ukryty we włóknach winorośli”. Twierdzi, że trudno jest znieść rzeczywistość taką jaka jest, a więc w spożywaniu odurzających substancji widzi ucieczkę od przytłaczającego realizmu życia, „błota” będącego mieszkaniem człowieka.
W Poemacie o Haszyszu autor z kolei niszczy mit konopnego haju jako czegoś podobnego marzeniom sennym i nazywa narkotyczny stan „przesadzoną zwyczajnością” pełną spotęgowanych uczuć. Ci którzy oczekują od marihuany ucieczki od rzeczywistości i samego siebie otrzymują jedynie rzeczywistość, tyle że w krzywym zwierciadle.
Narkotyki umożliwiają modyfikację percepcji i wrażliwości w sposób równoważny temu, do czego Baudelaire dąży w swojej estetyce: wywyższeniu znaczenia koloru oraz ujawnieniu możliwości jedności świata.