Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Natascha Kampusch. Jej imię i nazwisko w 1998 r. malowało się na ustach wielu osób na całym świecie. Jej dziecięca twarzyczka zdobiła pierwsze strony gazet, słupy telefoniczne, sklepy, puby, blokowiska. Porwaniem dziewczynki żył cały świat, a potem ucichł, by ponownie w 2006 r. dać upust złości, frustracji, ciekawości i radości. O ile dzisiaj świat zajął się nowymi sprawami, tak pewnie życie Nataschy nadal nie wróciło do normy. Powstała w zeszłym roku jej autobiografia i film sygnalizują, że ta kobieta nie da się już nigdy zamknąć w żadnej piwnicy. Czyżby? Z książki tej dowiadujemy się, że Natascha została wciągnięta do białego samochodu dostawczego, nieopodal szkoły. Banalne porwanie. Jednak poza tym nic już nie było zwyczajne czy też banalne. Zebrano zespół śledczych, zbadano okoliczności, przesłuchano świadków, wzięto pod lupę znajomych, sąsiadów, mieszkańców miasta, kolegów ze szkoły. Każdy miał coś do powiedzenia na temat Nataschy, jej osobowości, jej rodziny i relacji z nią. Tak wykreowany został obraz dziesięcioletniej dziewczynki o silnym charakterze, towarzyskiej, nieco aroganckiej, z poczuciem humoru i o inteligencji przekraczającej swój wiek. Dziewczynki kochającej ojca i wycieczki na Węgry. Dziewczynki mającej trudności w relacjach z matką i być może niedostatecznie szczęśliwej ze swojego życia. Dziewczynki, która przeżyła ponad 8 lat w piwnicy, w domu człowieka, który stał się dla niej dosłownie wszystkim złym i wszystkim dobrym. Wolfgang Priklopil ostatni raz widział Nataschę, gdy wybiegała z jego podwórka. Nie miał okazji, aby cokolwiek wyjaśnić. Nie miał szansy opowiedzieć swojej historii. Kilka godzin po tym, jak dziewczyna wpadła w ręce policji Wolfi rzucił się pod pociąg. Ta śmierć jednak nie była przeszkodą dla policji i psychologów do stworzenia jego portretu psychologicznego. W ten sposób przedstawiono człowieka, który miał trudne relacje zarówno z ojcem, jak i z matką, której autorytarność wpłynęła silnie na przyszłe życie. Jako dziecko często moczył się w nocy, zabijał zwierzęta i znęcał się nad nimi, co już było symptomem tworzącej się psychopatycznej osobowości. Priklopila uważano za człowieka przystojnego, komunikatywnego, podchodzącego z pasją do swojej pracy, ale trzymającego się nieco w cieniu. Człowieka, który został uznany za pedofila ze skłonnościami sadystycznymi, ukierunkowanego na jedną osobę – Nataschę, którą chciał wychować na kobietę idealną dla siebie. Niestety niejako sam został wychowany przez to dziecko. Nieoczekiwanie stali się dla siebie czymś więcej. On został jej rodzicem, przyjacielem, oprawcą i być może kochankiem. Ona zdaje się poruszyła go i zrozumiała. Nie warto jednak doszukiwać się w tej historii romansu, bo relacje ofiara – oprawca są niezwykle zawiłe i trudne do zrozumienia, co okazało się po powrocie Nataschy. Nagle przestaje być niewinną dziewczynką z plakatów, a staje się sprawcą w wielu oczach świata. Świata, który jest jak chorągiewka na wietrze. Świata, który nie rozumie. Nie zapominajmy jednak, że dramat nie dzieje się jedynie w mroku piwnicy, ale i na zewnątrz. Mamy matkę, która żałuje; ojca, który wierzy; policję, która traci powoli nadzieję i która popełnia tak wiele błędów, że nawet obiektywizm reportażu nie jest tego w stanie zatuszować. Wszyscy oni zostali uwięzieni za stalowymi drzwiami, z nadzieją irytująco szumiącą w głowie jak wentylator w małym pokoiku Nataschy. Natascha Kampusch – młoda i wychudzona kobieta z piwnicy, pędząca w blasku fleszy, nadal silna, aczkolwiek słabego zdrowia. Kobieta, która gubi się we własnych emocjach. Można odnieść wrażenie, że w tej kobiecie nadal tkwi ta mała dziewczynka. Czy ona naprawdę wyszła z tej piwnicy? Czytając takie historie, oparte na prawdziwych wydarzeniach, mam wrażenie, że sama wychylam się z ciemności. Owy reportaż był tylko kolejnym krokiem naprzód. Jeżeli ktoś chciałby zgłębić tę historię, to polecałabym zacząć najpierw od „Dziewczyny z piwnicy”. Obiektywizm tej książki sprawia, że trudno jest kogokolwiek obwiniać. Nawet Priklopila można choć trochę zrozumieć i także zaliczyć do ofiar. Mnie to osobiście bardzo odpowiada, ponieważ nic nie jest czarne albo białe, a i później łatwiej było mi przejść przez autobiografię oraz film, które nie są już tak łagodne jak ten reportaż.