Wiesław Myśliwski

"Może ktoś wie lepiej ode mnie i dlatego tak, a nie inaczej ułożył to moje życie". "Ostatnie Rozdanie " to książka w której wraz z autorem przenosimy się w odmęty ciemnej strony psychiki człowieka, człowieka pałającego ukrytą , zakorzenioną nienawiścią do samego siebie. Borykającego się z trudami i rozterkami codziennego, zwykłego życia oraz wyborami i dylematami w sferach uczuć. Wraz z nim kontemplujemy nad sensem istnienia i samej istoty ludzkiego bytu. Przemierzamy przez zakamarki piekielnych czeluści piekła dantejskiego- 9 kręgów jego piekielnych wspomnień i walki ze samym sobą a raczej nienawiścią do samego siebie. Autor próbuje zrozumieć nie tylko swoją egzystencję ale również otaczający go świat oraz ludzi wokół i wartości które nim kierują. Myśliwski opisuje swoje zwyczajne życie , niejako pokazuje głębsze dno tej zwyczajnej, szarej codzienność. Wątki poddane przemyśleniom przez autora to miedzy innymi , przemijalność, ból poznania samego siebie, miłość, samotność , praca, ucieczka przed samym sobą, sztuka, muzyka, malarstwo, młodość, starość. Tak naprawdę dużo by tu można było wymieniać bo ta książka to po prostu "filozoficzna rozmyślnia na ŻYCIEM "- a je jak wiemy ciężko a raczej niemożliwe by ująć w kilku słowach. Porównuje tak wielkie wartości " nasze cierpienia" i najważniejsze tematy nad którymi powinien rozmyślać każdy z nas do zwyczajnych sytuacji , żyć zwykłych prostych ludzi , zawodów. Czyli tego co doświadczamy na codzień - ŻYCIA. W tej prostocie Myśliwski ujmuje filozofie - sztukę życia. "Gra zawsze toczy się o wygraną, mimo kart, jakie przyszły. A to wymaga nie tylko umiejętności tasowania, przebijania, blefowania i nawet tego żebyśmy umieli zachować zimną twarz. To wymaga abyśmy wiedzieli, o co gramy, i chcieli tego chcieć". Podczas całej tułaczki przez życie autora zastanawiamy się gdzie , w czym ukrywa się sens naszgo bytu, po co tu jesteśmy? Czy istnieją jakieś wyższe wartości ? Co jest ważne a co najważniejsze? Powieść jest jak może się wydawać błędnym kołem rozważań, nieskończonych kontemplacji. Sam człowiek nie wie czym jest życie , nie dowie się tego do śmierci = jedynej pewności pośród milionów niepewności naszych losów. "Kto wie zresztą, czy w bezkształtności nie jest naszym znaczeniem, jako że zatopieni w coraz bardziej przygnębiającym nas świecie, pozbywamy się dobrowolnie własnego ja. Lub odwrotnie , uciekamy od własnego ja, z którym, przyznaję, nie tak łatwo żyć. Sądzimy, że w tej bezkształtności ukryjemy się przed czyhającym na nas od urodzenia do śmierci wyrokiem rozpaczy. " W tym błędnym kole moim zdaniem autorowi chodzi o to abyśmy na chwilę się zatrzymali spojrzeli i pomyśleli nad istotą bólu sensu życia i naszych dogłębnych wartości. Wraz z książką mieli odwagę zmierzyć się ze samym sobą- czego sam autor się boi. Ja w ten sposób odebrałam to dzieło. Czytało mi się ją doskonale mimo że fabuła absolutnie nie posiada niesamowitych zwrotów akcji , rozbudowanych kreacji bohaterów czy samej fantastycznej historii kończącej się happy endem ale to nie o to chodzi w tej książce. Jej zadaniem jest abyśmy dostrzegali piękno i coś więcej w naszym zwykłym życiu w nim szukali odpowiedzi nie gdzieś dalej tylko tu w tym miejscu w którym jesteśmy , a tak często od niego uciekamy uciekamy od domu który tworzymy tam gdzie się znajdujemy ale ucieczka nie zawsze jak widzimy na przykładzie głównego bohatera daje odpowiedź. Więc zatrzymaj się weź ostatnie tchnienie i dumaj w zaciszu. " Świat się może walić, a oni sobie szyją. Nie zawsze trzeba szczęścia w świecie szukać. Nieraz nie wie się, że ono czeka tu, na miejscu, na ciebie".