Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W XI wieku, w obliczu różnych inwazji i kryzysów, Bizantyjczycy stosowali starą metodę rozdawnictwa złota i tytułów, by zachęcić wojowników i państwa Europy Zachodniej do udzielania im wsparcia przeciw nowym, groźnym wrogom - zawsze dbając, by ich szczodrość zapewniała właściwy szacunek dla szczególnej pozycji Cesarstwa w hierarchii państw chrześcijańskich. Starania te przeważnie przynosiły pożądany rezultat. Najemni żołnierze wstępowali w szeregi bizantyjskiej armii, poparcie Wenecjan umożliwiło im danie odporu inwazji normańskiej. Lecz mimo to, gdy zastosowano ową strategię wobec zreformowanego papiestwa, zinterpretowano ją w zupełnie odmienny sposób, przez prymat szybko rozwijającej się własnej ideologii papiestwa. W rezultacie władcy Bizancjum stanęli w 1096 r. wobec całkowicie nowej i bezprecedensowej sytuacji. Palące stawało się pytanie, jak należy się do niej odnieść.

Katastrofalna taktyka dyplomatyczna Bizantyjczyków oraz ich fatalna reputacja spiskujących z wrogiem [tj. Saladynem] usprawiedliwiały agresję; słabość Cesarstwa dawała ku niej okazję, a jego bogactwo zachętę.