Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgając po książki nieznanych mi autorów jaką jest w tym przypadku Carol Dunlop nie wiadomo czego spodziewać się po jej twórczości. Czy dostaniemy coś niezwykłego i ciekawego albo może nie, bo zawsze pozostaje pewna obawa przed przeczytaniem. Zaintrygował mnie opis z tyłu książki obiecujący opowiadania mające w sobie atmosferę tajemniczości, niedomówień i nierzeczywistości. W tym przypadku mój wzrok przykuło właśnie takie zapewnienie i dlatego postanowiłem przeczytać. Książka składa się ze sześciu opowiadań, w którym motywem przewodnim jest samotność i miłość. Letnia noc - opowiadanie dziejące się na granicy snu i jawy, gdzie możemy poznać różne punkty widzenia męża i żony, opiekujących się śpiącym dzieckiem. Ich nie zmącony spokój przerywają ciemności i rozmyślania na temat swojej drugiej połówki. Autorka w plastyczny i obrazowy sposób, często oszczędnie, lecz sugestywnie opisuje pojawiającą się ciemność, która urasta do rangi czegoś niezwykłego, jakby coś się tam kryło pośród niej i poznajemy odczucia każdego z bohaterów wobec tej drugiej osoby. Opowieść o łączącej ich miłości i zarazem samotności, której nawet miłość nie jest w stanie złagodzić. Dwoje ludzi sobie bliskich i tak dalekich mieszkających razem. Bardzo dobre opowiadanie mające w sobie coś z niesamowitości i powieści obyczajowej. Ballada o nie kochanym - w tym opowiadaniu obserwujemy monolog dwójki bohaterów, którzy spotkali się po latach. Zabarwiony zostaje wspomnieniami i pewnymi aluzjami sprawiających wrażenie, że nie do końca wszystko staje się jasne. W zbliżającym się zakończeniu dostajemy coś na kształt atmosfery tajemniczości, bo nie wiadomo czy bohater rozmawiał tylko z jedną, a może z dwoma osobami. Finał pozostaje pełen niedomówień i tutaj pomimo przedstawienia relacji łączących bohaterów, zbudowany klimat całego opowiadania mógłbym je zaliczyć do z dreszczykiem. W przedstawioną rzeczywistość przez autorkę mającą wiele wspólnego z powieścią obyczajową, a może nawet psychologiczną wkrada się niedomówienia i później klimat niezwykłości. Opowiadanie, chociaż krótkie to jednak uważam je za ciekawe. Balkon - jest historią kobiety, której punkt widzenia poznajemy podczas różnych uroczystości lub spotkań. W tym przypadku wkraczamy w urojony świat stworzony przez bohaterkę, która porusza się w nim z łatwością. Jest to też obraz kobiety mającej swoje problemy i doskwierającej samotności pomimo przyjaznych osób. Cierpiącej z tego powodu, jakby była w depresji i sam finał opowieści pozostawia pewne niedomówienie co do jej losów. Również posiada swój niepowtarzalny klimat i położono spory nacisk na psychologie. Lustra i odbicia - w kolejnym opowiadaniu autorka zaczerpuje z motywów rozczepienia osobowościowego. Dwójka bohaterów zamkniętych w jednym miejscu ma możliwość obserwacji wszystkiego co dzieje się wokół. Poszczególne rozdzialiki mają na celu pogłębienie atmosfery tajemniczości, bo nie do końca wiadomo czy zwracają się do siebie, a może do ukrytej osobowości. Przepełniona niesamowitym klimatem, nieco tajemniczym, na granicy jawy i snu, gdzie nie można odróznić normalnej rzeczywistości od tej fantastycznej. Relacje łączące dwójkę bohaterów cechuje nie tylko miłość do siebie, ale również wyzierająca w trakcie czytania samotność każdego z nich. Opowiadanie zaliczam do udanych i intrygujących. Uprzejmości - krótka historia spotkania dwójki nie znanych sobie osób i rozmów jakie toczą, które są pełne uprzejmości. Dobra opowieść, lekka i przyjemna. W każdym razie również pojawia się motyw samotności pomimo obecności drugiego człowieka. Amerykanin w Paryżu - ostania historia opowiadająca o Amerykaninie, który chce osiąść w Paryżu. Autorka przedstawia kilka scen z bohaterem mającym swoje własne życie, ale jakby w później zatracającym się w świecie urojonym. Pod koniec robi się tajemnicza i pełna niedomówień. Również ciekawa historia poruszająca temat samotności. Zbiór opowiadań Carol Dunlop zawiera historie, gdzie występującym motywem przewodnim najczęściej jest samotność człowieka, który pomimo poszukiwania miłości lub jej znalezienia nadal pozostaje sam pośród przyjaciół lub bliskich. Takie towarzyszą mu odczucia. Dostajemy opowiadania kładące duży nacisk na przedstawienie obrazowo relacji łączących poszczególnych bohaterów. Ich odczuć, pragnień i kłopotów, które mogą być przyczyną popadania we własny świat pełen urojeń. Autorka oprócz tego skupia się w większym stopniu na psychologicznym akcepcie historii i wszystkiego co dotyczy samych bohaterów. Podczas czytania można spotkać gęstniejącą atmosferę samej opowieści. Jakby autorka przez swój styl pisania, krótki, zwięzły, niesamowicie obrazowy chciała stworzyć coś, z jednej strony wymagającego i trudnego w odbiorze, ale z drugiej strony ukazać paletę bohaterów, którzy pomimo wszystko czują się samotni. Dzięki stylowi pisania jaki stosuje Carol Dunlop wkrada się w stworzoną rzeczywistość tajemnica i niedomówienia, a wraz z nią tworzy się często klimat przypominający ten niesamowity albo z dreszczykiem. Mające w sobie coś nierzeczywistego, które elementy pojawiają się w historiach czasami lub cały czas. Same finały kolejnych opowiadań są niezwykłe i ciekawe. Pozostawiające pole dla wyobraźni, bo nie wiadomo co stanie się z bohaterami. Może znajdziemy w zawartych tutaj historiach jakieś małe niuanse, ale nie wpływają one na odbiór całości zbioru. Po tym zbiorze opowiadań nie wiadomo było czego się spodziewać. Dlatego oczekiwań nie miałem żadnych pomimo obiecującego opisu z tyłu książki i jestem zadowolony z lektury. Chciałem dostać coć ciekawego, przy którym można miło spędzić czas, a dostałem nawet więcej niż oczekiwałem. Narracja prowadzona przez autorkę jest wymagająca i duży nacisk położono na psychologie wobec historii i bohaterów. W tym zbiorze opowiadania stawiają pytania o samotność drugiego człowieka nawet jeśli są we dwoje (Letnia noc) lub są otoczeni przez znajomych. Jakby byli wyobcowani i nawet miłość nie gwarantuje, że nie będą samotni. Letnia noc jest połączeniem powieści obyczajowej, psychologicznej i doprawioną niesamowitością. Wszystkie składniki zostały połączone w sposób satysfakcjonujący i otrzymaliśmy z tego intrygujący, ale ciekawy zbiór opowiadań. Czyta się naprawdę szybko i przyjemnie pomimo tego, że spotykamy sporej ilości opisów względem dialogów. Ze względu na nieco zwięzły styl autorki i brak jakiś nudnych fragmentów, nie sposób nudzić się podczas czytania. Dostałem ciekawe historie, które zrobiły na mnie dobre wrażenie. Nieraz można trafić na intrygującą książkę, która wciąga bardzo i pozostawia pewien niedosyt, bo chciało by się przeczytać coś więcej. Może kiedyś mi się ta sztuka uda, ale na pewno sięgnę po coś innego do przeczytania Carol Dunlop jeśli będę miał okazje po temu. Książkę Letnią noc polecam miłośnikom powieści obyczajowych, psychologicznych i jeszcze grozy, ale wydaniu bardziej niesamowitym lub z dreszczykiem. Każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Bardzo polecam.