Źródło: By Przypisywany Juan de Jáuregui - 1. nieznane2. cervantesvirtual.com3. The Bridgeman Art Library, Object 119216, Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=676819
Renesansowy pisarz hiszpański. Służył w Rzymie jako szambelan, wziął udział w słynnej bitwie w zatoce Lepanto (1571). W drodze powrotnej do domu został wzięty do niewoli przez berberyjskich korsarzy, a wkrótce po uwolnieniu wrócił do wojska i stacjonował w Portugalii podbitej przez Filipa II. Niedługo później zaczął pisać.
W 1595 roku wygrał konkurs poetycki w Saragossie, jednak za życia nie było mu dane cieszyć się długo zasłużoną popularnością. Jego sława nadeszła dopiero wraz z napisanym w więzieniu „Przemyślnym szlachcicem don Kichotem z Manczy”.
Czytając Zazdrosnego Estremadurczyka miałam wrażenie, że czytam jedną z lektur. Opowiadanie jest jak sam tytuł wskazuje o zazdrosnym małżonku, który zamyka na cztery spusty w pięknej posiadłości znacznie młodą żonę. Głupiutka dziewczyna nie zdaje sobie do końca sprawy ze swojego położenia, po prostu akceptuje obecny stan, tak jak służące i rodzice. Z biegiem czasu młody zawadiaka burzy spokój Estremadurczyka, próbując przedostać się do posiadłości i odkryć piękno nastolatki po czym zdobyć jej serce.
Książka jest prosta, nie zaskakuje i bohaterowie są Ci obojętni.
Nie żałuję, że przeczytałam, ale na pewno szybko zapomnę.
Książka jest faktycznie zabawna (nawet jeśli momentami wulgarna). Świetne tłumaczenia, również jako źródło żartów, fabuła wręcz tak absurdalna, że aż ciekawa. Tylko pod koniec pojawia się zbyt dużo zbędnych wątków, zwłaszcza w rozdziałach w gospodzie, gdzie wszystkie wprowadzone postacie oprócz Dorotei, Cardenia, Fernanda i Luscildy są zwyczajnie zbędne. I było za mało walki z wiatrakami.