Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Odbieram jego sztukę z przymrużeniem oka, zwłaszcza jak mówi o wytężonej, męczącej osiemnastogodzinnej pracy na dobę, a ja widzę kolorowe paćki rodem z dzieła sześciolatka. T. Dominik nawiązywał w swej wypowiedzi do uwzględniania w sztuce elementów tradycji ludowej. Wspominał o inspiracji jaskrawymi palmami wielkanocnymi. I dla mnie jego dzieła to właśnie takie folklorystyczne wycinanki, jaskrawe jarmarczne wyroby. Wyobraziłam sobie włąśnie monochromatyczne czarnościenne mieszkanie Andrzeja Dragana i nagle jeden akcent z obrazem Dominika w tle. Jaki kontrast! Nowoczesność a wiejski przaśny pejzaż. Jak bardzo te niebieskie rzeczki, okrąglutkie zielone drzewka i pomarańczowe kwadraciki pól nie przystają do betonowych szarych miast. Malarz mieszkał w dzieciństwie na wsi i sprawia wrażenie jakby się na tym etapie życia zatrzymał i nie nadążał, nie adaptował się do zmian. Patrząc na jego wygląd i wnioskując z opisanego sposobu pracy wydaje mi się, że te dzieła do niego nie pasują. Jakby nie wyszły spod pędzla tego perfekcjonisty, goniącego po kilkanaście godzin za doskonałością (czymkolwiek ona jest, bo T. Dominiki wskazywał, iż nie ma na celu kopiować natury). Artysta uważa naturę za pozbawioną agresji, kojącą, uspokajającą, przywracającą dziecięca pogodę ducha. Odnoszę wrażenie, że tworząc swoje obrazy jakby pragnie wrócić do czasów dzieciństwa, pielęgnując tym samym swoje wewnętrzne dziecko. Wydaje się to być jego autoterapia, odskocznia i jego mały świat. Malarz zachłystuje się szybko jak dziecko skrótową, ogólną wizją, którą potem rozpracowuje godzinami. Bawi się farbkami i sprawdza co się wydarzy. Jak dziecko. Powraca do lat dziecięcych, "do tych łąk zielonych i pól malowanych zbożem rozmaitem"... sam przenosząc swoją duszę utęsknioną na upragnione łono. Obrazy Dominika są proste, intensywne w barwach, przaśne niczym kultura ludowa. "Plamki i kropki jako oddanie gestu malarskiego..." - ileż to wyszukanych konstrukcji lingwistycznych można użyć przy opowiadaniu o kilku dziabnięciach pędzlem o jedno płótno... Fajnie, że artysta wnosi nieco kolorytu w szare codzienne życie. Patrzenie na takie obrazy na ścianach wydaje się być świetnym remedium na jesienne słoty za oknem i zimowe depresje wewnątrz nas samych. Szkoda tylko, że ten "mistrz kończenia obrazu w odpowiednim momencie" potrzebuje na stworzenie swego dzieła aż kilkunastu godzin wytężonej pracy. OK, jestem ignorantką, ale nie dałabym dwudziestu kilku tysięcy złotych za taki obraz na ścianie. Dla mnie nie ma to takiej wartości.