Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna książka o stoicyzmie, tym razem z perspektywy psychoterapeuty Donalda Robertsona. Mam generalnie problem, jak oceniać takie książki. Z jednej strony ukazują naukę, która pomaga ludziom lepiej żyć, a z drugiej strony tak naprawdę są strasznie odtwórcze, powołują się na te same źródła i te same opracowania (głównie Pierre Hadot). Ta książka wyróżnia się nieco tym, że oprócz podejścia stoickiego jest też prezentowane stanowisko współczesnej psychologii, niejako zgodne ze stoicyzmem (autor jest specjalistą od terapii poznawczo-behawioralnej). Ogólnie każdy rozdział prezentuje się tak, że najpierw jest przedstawiona historia na bazie faktów znanych o Marku Aureliuszu (np. jego dzieciństwo, korespondencja z Frontonem, wojna z Markomamanami),która jest tłem danego problemu (np. strach lub ból) wyjaśnionego w oparciu o "Rozmyślania", a następnie jest ukazywane współczesne stanowisko zgodne z terapią poznawczo-behawioralną. Książka nabiera przez to rumieńców poradnika psychologicznego, opartego o stoicyzm. Autor czasami zaskakuje, np. cytatami z Biblii czy Orygenesa, ale nie oszukuje, że wraz ze swoją rodziną jest sympatykiem wolnomularstwa. Książka nie jest jednak przez to natrętnie ateistyczna i postmodernistyczna, jak to u naszych rodzimych pisarzy stoickich to bywa. Plusem, jeśli wziąć pod uwagę książki o stoicyzmie które znam, jest zwrócenie uwagi na pierwszy rozdział "Rozmyślań", w której Marek wychwala cechy swoich bliskich, co niejako ma nas zachęcić do szukania osób, które moglibyśmy naśladować, które byłyby naszymi "mentorami" i nad którymi byśmy mogli zastanawiać się, jak w danej chwili by postąpili. Oczywiście ta idea występuje i u Epikteta, ale nie zawsze jest to podkreślone w opracowaniach, pozwoliło mi to w trochę w innym świetle spojrzeć na pierwszą księgę "Rozmyślań". Wadą natomiast jest sporo powtórzeń, czasami mam wrażenie, że niektóre wątki, jak kwestia zachowania dystansu od siebie są praktycznie powtarzane co rozdział. Przeszkadzają też nieco, moim zdaniem, aroganckie przypisy tłumacza, który czasami chyba daje te przypisy tylko po to, by coś dorzucić od siebie. Książkę czyta się dobrze, chociaż moim zdaniem jest trochę przegadana, a ostatni rozdział, czyli swoista medytacja nad śmiercią włożona w usta Marka Aureliusza moim zdaniem niepotrzebna i nużąca. Ogólnie można przeczytać, nie jest tak źle, ale do wybitności daleko. Niezmiennie polecam opracowania Pierre'a Hadot, jeśli ktoś naprawdę jest zainteresowany stoicyzmem.