Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo dobra zachęta do zagłębienia się w dzieło filozoficzne Witkacego. B. Michalski nie narzuca się z własnymi opiniami na temat poglądów Witkiewicza, choć często wyraża swoje zdanie na poszczególne aspekty jego systemu filozoficznego. Wadą książki są częste powtórzenia. Ma się wrażenie, że nie posiada ona konstrukcji, ale jest zbiorem głównych tez filozofa przetwarzanych przez coraz to nowy kontekst; te same zagadnienia przedstawiane są w świetle krytyki innego adwersarza bądź biografa/monografa. Przez to odnosi się wrażenie stania myślą w miejscu, ale wcale nie w jej centrum, tylko na jakimś nieokreślonym brzegu, z którego autor zabiera to tu, to tam. Lepszy skutek odniósłby tematyczny układ, gdzie każde zagadnienie byłoby w jednym miejscu kąsane przez różnych autorów. Nadałoby to głębi myślom, a lektura nie miałaby irytujących retrospektywnych refrenów. Ewidentnie myśl Witkiewicza wyrasta poza granice możliwości Michalskiego, który, co prawda zasadnie krytykuje niektóre jej momenty, ale zapomina (bo wie),że istotnym składnikiem stylu filozofowania autora "Nienasycenia" było podejście do języka, a mianowicie akceptowanie niewyrażalności, którą to niewyrażalność każda nieomal filozofia automatycznie zamieniała w tabu, chcąc się w ten nieprzystojny sposób - powiedziałby może Witkacy - przypodobać nauce. Autor "Pojęć i twierdzeń..." wyraźnie znał granice kompetencji nauki, filozofii, sztuki i religii - o czym pisze sam Michalski - i to, co w systemie Witkiewicza niejasne, rozmazane, to właśnie owa pomijana (albo grubo ciosana) przez prawie wszystkich myślicieli zachodnich (w odróżnieniu od Bierdiajewa, Szestowa, Dostojewskiego, Rozanowa...) Tajemnica Istnienia, którą należy wyznać, gdy się rzetelnie dochodzi Prawdy. W tym kontekście ciekawy jest styl filozofowania Witkiewicza, który pisząc, pokazuje jednocześnie kuchnię pisania, komentuje trud formułowania. Witkacy, nawet dzisiaj jeszcze, nie tyle potrzebuje, aby go ktoś chwalił, że dużo kartek zadrukował osobliwymi dociekaniami, ile kogoś, kto by pociągnął moment, w którym stracił (W.) grubą niejasność z oczu i spadł w konwencjonalne, stricte filozoficzne rozważania. W systemach filozoficznych wartościowe są tylko furtki, którymi można z nich wyjść w kierunku Prawdy.