Sarah Avery

Uff, na szczęście ten fatalny i straszny rok 2021 się kończy. Na szczęście kończy się całkiem niezłym numerem NF. Szumnie zapowiadanym jako „numer z fantastyką religijną”. Cóż więc w numerze możemy przeczytać? „Anioła Niemocy” Jacka Soboty – mniej tu opowiadania, a więcej teologicznych rozważań autora. W sumie nawet ciekawych, ale czyta się ten tekst mozolnie, przedzierając się przez gąszcz potrzebnych i (częściej) niepotrzebnych dygresji, wspomnień, szczegółów. „Psy wojny” Wojciecha Szydy – osobiście uważam, że „Relacja z pierwszej ręki” Zajdla wyczerpała możliwość opisywania naszej rzeczywistości jako pewnego rodzaju eksperymentu czy gry. Sprawnie napisany tekst, z lektury którego niczego nowego nie wyniosłem. „Extra Ecclesiam” Bartłomieja Dzika – ciekawy koncept (z którym się oczywiście fundamentalnie nie zgadzam),przekazany w sposób będący krzyżówką quasihistorycznego wykładu i akcji rodem z „Agenta Dołu” Wolskiego. Czytałem z dużym zaciekawieniem, ale czegoś mi w tym tekście zabrakło. To tyle o prozie polskiej, czas na zagraniczną. „Adiuva” Arkady Martine – ten tekst chyba najbardziej odpowiada tematowi wiodącemu numeru. O czyśćcu? O piekle? Niejednoznaczne, alegoryczne. Bardzo zajmujące! „I ci, którzy przychodzą” Sarah Avery – to właściwie tekst oparty „na motywach”. A dokładniej – na wizji świata, którą podzieliła się z nami Ursula LeGuin w opowiadaniu „Ci, którzy odeszli z Omelas”. Znaczy – nienowe, ale zawsze warto przypomnieć. Tekst właściwie jednoznaczny. Ale jeśli wydaje się nam, że bardzo łatwo ferować wyroki... Każdy porzuciłby Omelas, prawda? Hmmm. Kobalt w baterii Twojego, drogi Czytelniku, smartfona jest prawie na pewno wydobyty rękoma wyzyskiwanych dzieci z Demokratycznej Republiki Konga. Zrobisz pierwszy krok do opuszczenia Omelas? Wyrzucisz komórkę? „Ostatni Bogowie” Sama J. Millera – czy człowiek zawsze potrzebuje oparcia w czymś, co jest poza nim? I kiedy starzy bogowie zawodzą, tworzy własnych z tego, co ma pod ręką? Też bardzo ciekawe opowiadanie. I jeszcze publicystyka. W niej – wywiady z dwoma aktorami z serialu „Wiedźmin”, dość suchy artykuł o scjentyzmie i jediiźmie oraz dość nieciekawe opisanie religijnych, duchowych korzeni „Diuny” (samych w sobie bardzo interesujących). Do tego stałe, o równym poziomie, punkty programu: Orbitowski, Kosik. A teraz wrócę do tematu numeru. Jak dla mnie zbyt mało w tym numerze cukru w cukrze. O ile opowiadania mniej lub bardziej o religię zahaczają, tak tylko dwa teksty publicystyczne w tym temacie to dla mnie stanowczo za mało. Zabrakło mi np. artykułu o znanych dziełach SF inspirowanych religią: „Ubiku”, „Obcym w obcym kraju”, „Kantyczce dla Leibowitza”, „Łabędzim śpiewie”. O „Mistrzu i Małgorzacie” czy „Gar’Ingawi Wyspie Szczęśliwej” nie wspominając. Także horrory (w swej wersji papierowej, ale i filmowej) lubiły po motywy religijne sięgać: „Dziecko Rosemary”, „Egzorcysta”, Dziewiąte wrota”, „Omen”. Szkoda zmarnowanej okazji.