Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autorka książeczki ma lekkie pióro i poczucie humoru, a ilustracje są kolorowe i przyjemne dla oka. Historia nie jest skomplikowana, poznajemy królestwo, młodziutką królewnę i jej dworzan, a także wybranka serca. Oprócz nich tło tworzy gromada morskich stworzeń, o których sprawach też co nieco się dowiemy, bo dopełniają całość. Czyta się przyjemnie i z zaciekawieniem. Ale zakończenie... Raczej dramat i nic nie zwiastuje takowego niemal aż do samego końca lektury. Wrażenie jest takie, jakby zabrakło albo terminu na zakończenie książki, albo pomysłu, albo trzeba się było zmieścić w objętości. Nie wiem. Słabo. Po obiecującym początku i niezłym środku rozczarowujący finisz. --- SPOILER --- Żeby król-ojciec zabierał morze, zamek, wszystkich dworzan gdzieś precz, bo nie zgadza się, aby wybrankiem serca jego córki został uczciwy, miły, młody latarnik? Facet zwija wodę i całą okolicę (w końcu władca mórz i oceanów, więc umie) i wynosi się w siną dal, zostawiając swoją córkę i zięcia na pustyni, gdy przecież całe życie oboje żyli w morzu, z morza, obok morza, przy morzu i w miłości do morza. Niepojęte. Latarnia morska na środku pustyni. Co to za pomysł? Jakie okrucieństwo?